2378 Zaterdag 20 Januari A°. 1933 DE AMSTERDAMMER WEEKBLAD VOOR NEDERLAND Onder Hoofdredactie van G. W. K E R N K A M P Redacteuren: H. BRUGMANS, TOP NAEFF, G. NOLST TRENITÉen H. SALOMONSON Secretaris der Redactie: C. F. VAN DAM UITGEVERS: VAN HOLKEMA & WARENDORF Prijs per jaargang f 10.?bij vooruitbetaling. Per No. f 0.25. Redactie en Administratie: Keizersgracht 333, Amsterdam INHOUD: 1. Naar aanleiding van de lezing van Oeorg Hermann, door Prof. Dr. Q. W. Kernkamp Tijdgenooten, door Dr. W. O. C. Bijvanck De internationale puzzle, door Brandaris 2. Ruize-Rijm, door Charivarius De Reinigingsdienst, teekening van Jordaan Brieven uit Amerika, door Dr. Hendrik Willem van Loon Het einde van de ,,A1gemeene", door Prof. Dr. A. O. Holwerda 3. Israël's wezen en willen, door Mr. J. Ornstein?Hoofiën 5. Voor Vrouwen (red. Elis. M. Rogge): Bijkomstigheden, door Annie Salomons Nogeens de rol van de getrouwde vrouw te Oberammergau, door Nine Minnema Dans en Plastiek, door N. Schaffer?Boekbespreking, door Dr. J. Rutgers Uit de Natuur, door Dr. Jac. P. Thijsse?6. Karakteristieken: J. H. Speenhoff, door Is. Querido P. U. Q. door Dr. N. J. Singels 7. Financien en Economie, door Paul Sabel Spreekzaal Qeorg Hermann, teekening van B. van Vlijmen 8. Welkom, Vreemdeling? door Cornelis Veth Oostersche tafereelen door Jan Poortenaar Dra matische Kroniek, door Top Naeff Hanns Heinz Ewers, teekening van O. Roland 9. De motie-Boissevain over de gemeente auto's, teekening van Joh. Braakensiek Zangers van het levenslied, teekeningen van B. van Vlijmen Charivaria door Charivarius De Verwoesting van het Nederlandsch, door Dr. Ch. F. Haje De da-daïsten in Nederland, door H. Q. Cannegieter 10. 't Schietgat, door Melis Stoke Uit het Klad schrift van Jantje Vrienden en bekenden II, teekening van B. van Vlijmen, met bij schrift van Charivarius Ervaringen van een humorist, door F. de Sinclair. Omslag: Oplossing van de prijsvraag Kerstkortswijl uit het Kerstnummer. Bijvoegsel: Duitschland's houding bij de bezetting van het Ruhr-gebied, teekening van Joh. Braakensiek. NAAR AANLEIDING VAN DE LEZING VAN GEORG HERMANN Het waren er niet zoo velen, die de vorige week, hier in Utrecht, de ge legenheid hadden gegrepen om Georg Hermann te hooren. En men moet al een groot vereerder van dezen schrijver zijn, om dien avond niet een verloren avond te noemen. Hij las fragmenten voor uit zijn eigen werken: het begin van Jettchen Gebert", een passage uit Schnee", en dan nog een paar kleine schetsen en een onuitgegeven stuk. Maar het kostte de uiterste inspanning hem te volgen, zelfs daar, waar je goed vertrouwd was met wat hij voorlas; zoowel zijn accent als zijne gebrekkige spreektechniek maakten het moeilijk, contact met hem te krijgen; eerst na de pauze werd dat beter, toen je wat gewend was geraakt aan zijn stem en er gelegenheid kwam, een plaats op de voorste rijen te bezetten. Toen heb ik enkele oogenblikken gemeenschap gehad met den kunstenaar, die de figuur van Dr. Herzfeld heeft geschapen. Daarvoor was ik gekomen, en voor mij was de avond dus niet verloren. f Van alles wat hij geschreven heeft, zijn Die Nacht des Dr. Herzfeld" en ,,Schnee", het vervolg erop, mij het liefst. Rekenschap van die voorkeur zal ik niet geven; dat hoort hier niet thuis; wat ik hier uit de genoemde werken te pas zal brengen, heeft met het kunstenaarsschap van Georg Her mann niets te maken. Herzfeld in wien de auteur zich zelf uitspreekt ? is een herhaling van de figuur van Onkel Jason uit Jett chen Gebert" en Frau Henriette Jacobij", maar die dan overgebracht uit den tijd van omstreeks 1840 naar de jaren vóór en tijdens den oorlog. Een vrijbuitersfiguur ook in zijne politieke meeningen. Erg on-Duitsch; even on-Duitsch als Heine. Reeds vóór den oorlog Die Nacht des Dr. Herzfeld" speelt in den zomer van 1910, en het boek kwam in 1912 uit .behept met ideeën en sentimenten, die een onvervalscht Duitscher deden gruwen. Zoodat Hauptmann" Grübnau een café-vriend van Herzfeld, een van het clubje der dito-passabelen" (zoo als in een vlinder-catalogus de licht beschadigde exemplaren worden ge noemd of die, waar de fleur van af is) zoodat deze oud-gediende uit den oorlog van '70 (hij had toen, als jong vaandrig, in een Duitsche garnizoenstad den manschappen de handgrepen geleerd) dan ook stikte van woede en bijna was weggegaan uit het cafévoordat hij zijne gewone portie bier naar binnen had gewerkt, toen Herzfeld een lofrede hield op den kort te voren overleden Engelschen koning Edward: voll Achtung vor seinem Volk und voll Liebe zu seinem Volk, stand er nicht i m Gegensatz zu der groszen Menge, war kein Soldatenkaiser, der an sein Schwert schlug, war nicht Geschaftsführer zugunsten einer kleinen Gruppe, war nicht Lobredner seiner Plotte, die die starkste der Welt ist". Maar Herzfeld nam het den Haupt mann" heelemaal niet kwalijk, dat hij bij zulke woorden aanstalten maakte om zijne vertering te betalen en heen te gaan: in Rusland krijgt iemand, die een andere meening heeft dan de officieele, knoetslagen of wordt hij opgehan gen of naar Siberiëgetransporteerd; zoo onbeschaafd zijn de Duitschers niet meer: sie spieszen nicht, sie sa'beln nicht, sie schieszen nicht, sie deportieren nicht sie tun nichts von alledem mehr. Aber sie erklaren sofort jeden für einen gemeinen Lumpen, der nicht unentwegt Heil Kaiser Wil helm !" " und Hurra Germania !" " brüllt". In den oorlog hebben we bij mij thuis dikwijls tot elkaar gezegd: wat zou Georg Hermann nu denken? zou hij ook over stag zijn gegaan? en we hoop ten en vertrouwden van niet; maar als hij zuiver in de leer was gebleven, zou hij zeker moeten zwijgen; wie weet, iiiiiiiimiiiii immuun iiiiiiiiimiMiiiiiiiitiiiiiiiimiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii VAN DEN ANDEREN KANT Het is zaak in dit leven aan den goeden kant der dingen te blijven. De dingen zelf zijn zoo erg niet, waar het op aankomt is niet aan hun verkeerden kant te zijn. De Franschen zijn meesters in het korte verhaal. Ik herinner mij van lang geleden uit zoo'n verhaaltje het woord van een vagebond die den réchter een idee wil geven, van het noodlot dat hem vervolgt: hij heeft menschen gezien die er door de revolutie boven op zijn gekomen, maar hij zelf was steeds te laat, en vocht nog wanneer de zaken al hun keer hadden genomen. Monsieur Ie Juge," riep hij meelijdenswaardig uit: je suis néau mauvais cötéde la barricade." Er zijn veel vagebondengeschiedenissen onder de korte verhaaltjes, waarmee de Amerikanen hun 'magazines' levendigheid willen bijzetten. Men weet welke een beroemd heid O'Henry zich in dit genre verwierf. Hij bezat bijna het monopolie. Zijn merk was het gewilde. Hij wist met aangeboren tact de ingrediënten te mengen, die in den smaak vielen van een publiek,dat maar heel korte oogenblikken had te geven aan zijn gevoelig heid voor verbeelding en tegelijk verrast, gekitteld en toch gesticht wilde wezen. Om niet te vergeten, dat voor snel genot de dronk met geest en met schilderachtige prikkeling moest zijn gekruid. Maar waar zal men in geringer bestek van tijd de afwisseling zoo wel van avon turen als van landschap bijeen vinden, dan in het vagebondenleven, wanneer men hoe zwaar het hem in de oorlogsjaren reeds aan is gerekend, dat hij in Die Nacht des Dr. Herzfeld" geen blad voor den mond had genomen ! Op de vraag, hoe Georg Hermann tegenover den oorlog stond, hebben wij in 1921 antwoord gerkegen. Toen kwam Schnee" uit: dat is óók het verhaal van wat Dr. Herzfeld, alias Georg Hermann, tijdens den oorlog heeft ge voeld. Het was zooals we gehoopt en ver trouwd hadden. Toen Georg Hermann de vorige week een passage uit Schnee" voorlas: den brief van Herzfeld aan een van de dito-passabelen", Hermann Gutzeit, die twee zonen door den oorlog verloren heeft; den brief, waarin Herzfeld, die zielsveel van n van die jongens ge houden had, onbarmhartig den leugen blootlegt, waarmede menschen als Gut zeit zich zelf diets maken, dat zij geen troost behoeven, omdat zij zich ge lukkig gevoelen dit offer op het altaar des vaderlands te hebben gebracht"; den brief, die dan ook niet verzonden werd, omdat hij den zwaar beproefden vader, voor wien hij bestemd was, zeker gekrenkt en misschien ziende zou hebben gemaakt voordat het raadzaam voor hem was, dat hij van zijne blind heid werd genezen: eens zou de tijd dat toch doen ! toen Georg Hermann daarmee zou beginnen, vertelde hij, dat hij eerst na het verschijnen van zijn boek had gemerkt, dat in Well's Mr. Britling sees it through" een dergelijke brief voorkwam. Hét was niet noodig geweest, de verdenking van plagiaat af te weren. Uiterlijk is er overeenkomst tusschen deze brieven: beide zijn gericht aan een vader, wiens zoon of zonen in den oorlog zijn gevallen; beide worden 's nachts geschreven door iemand, die den vrijen loop laat aan zijn overkropt gemoed maar bij Wells is de brief, behalve een poging om dt gedragslijn van Engeland te verdedigen, een uiting van het verstand, van den afkeer tegen de redeloosheid van den oorlog, bij Georg Hermann hoort men óók den diepen smartkreet van een gevoelige ziel, voor wie het leven in al zijne ver schijningsvormen heilig is, den smart kreet over het heengaan van zooveel jonge levens, voor wie alle mogelijk heden plotseling zijn afgesneden. Diese armen, armen, armen Jungen, die man hingemordet hat; wer nat sich das Recht herausgenommen nicht bei uns allein ! sie vor die Kanonen zu hetzen? Wer ist daran Schuld, dasz es geschehen könnte?! Sie, Sie alle. Nicht von heute und gestern sind Sie es, nein, durch Jahre, duren Jahrzehnte sind Sie is. ... schon, da Sie gedankenlos das Wort Feind schrieen, da Sie Armee schrieen, Gene rale, hurrah ! da Sie Vaterland brüllten, Weltmacht, blauc Jungens, da Sie den Mord hunderttausendfach vorbereiteten, het met een filosofisch oog beschouwt? De verhaaltjes van O'Henry zijn te veel verspreid en te goed bekend, dat het noodig zou zijn voorbeelden bij te brengen om het karakter van hun inhoud te onderscheiden. De man die ze heeft opgesteld moet het leven van de menschen,dat hij schetst, intiem hebben meegeleefd en meêgevoeld, hij is met hen geweest en toch is hij niet van hen. Hij blijft op een afstand. De indruk, dien men dikwijls ontvangt, is niet zuiver te omschrijven, men weet soms niet hoe hij 't heeft met zijn sujetten.... Men vermoedde daarom wel, dat hij, die in de literaire kringen van New-York leefde, een mysterie had te bewaren. Maar bij het leven van den schrijver is het op den achter grond gekomen. Eerst onlangs heeft een van zijn zeer weinige intieme vrienden iets van het geheim ontdekt van O'Henry's leven, die inderdaad William Porter heette en die een tijd lang aan dien kant van het leven heeft doorgebracht, welken men niet den goeden kan noemen. Through the shadows with O'Henry" heet het boek door Al. Jennings geschreven. Het legt den nadruk op de donkere zijde. Wij leeren er de wreede, wilde wereld kennen van het eind der 19e eeuw in Texas en de andere Westelijke streken, waar Cowboys en bandieten en het onverhoeds getrokken pistool den toon aangaven. Een aaneenschakeling van wederwaardig heden is de jeugd van Al. Jennings, die be stemd is om ons in het gezelschap van O'Henry te brengen. Hij werd geboren in een sneeuwstorm, op de vlucht van zijn moeder met hare vier kinderen naar Virginië. Het was in dedagen van den strijd tusschenNoordelijken en Zuidelijken. Op eens in den winter van 1863 kwam een aanmaning van den vader, Kolonel in het econfedereerde leger, om de plantage te verlaten; zij zou in brand worden gestoken om geen schuilplaats te zijn voor de Noordelijken. iitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiniiiiilllli Van dien dag af dateerde de misère .... Het werd letterlijk een gevecht tegen armoede en gebrek om in 't leven te blijven. De af loopende en afgeloopen tijd van den burger oorlog was voor de verslagenen een periode van wanhoop en wanorde. Wel keerde de vader uit het leger terug, en misschien be stond de kans het huishouden weer op te bouwen, maar de moeder stierf, de vader raakte aan den drank en van huis weg, de kinderen stoven uit elkaar als een troep ratten. Al., de jongen dien we inde sneeuw geboren zagen worden, een kereltje van tien of elf jaar, verstopte zich op booten van de rivier of reed met treinen mede, stal zijn eten en maakte kennis met het Zuid-Westen. Wij vinden hem terug op een ranch in Texas, hij leert er het harde cowboy-leven met zijn harde wetten, onder de leiding van een er varen ranch-man, en de jongen, hoe klein hij mag zijn, zet zijn borst op en gaat zich een held van de prairie gevoelen. Maar de man dien hij dient, wordt bij gele genheid van een twist verraderlijk in den rug doodgeschoten. Dat eischt wraak: hij moet het bloed van dien moordenaar hebben, zoo is de wet van de prairie, en hij volvoert zijn heldenfeit. In zijn opwinding gaat hij drinken en schieten, als de manier is van de cow-boys. Overmand wordt hij in de gevangenis gesloten. Zijn vader, een gezeten man geworden, redt hem daaruit en neemt hem mee naar Charleston in Virginië. Hij was toen veertien jaar, de ontbering en het vechten waren zijn school geweest. Zijn verstand was er niet minder om geworden. In de hoofdstad van Virginiëvoltooide hij zijn studie in de rechten in vier jaren, hij en een van zijn broers. Wat mag er voor bewegelijks en roekeloos in onzen aard zijn geweest?" vraagt hij zich af, want wij hebben nooit in het gelijke effen spoor gemarcheerd. Integendeel wij schenen nur urn ihn zu vermeiden, wie Sie behaupteten; da Sie, was eine andere Sprache sprach, haszten oder sinnlos miszachteten. Nie ist einer Generation von Vatern so geflucht worden wie der Ihrigen, nie fand eine Generation von Söhnen ein mehr schuldbelastetes Erbteil, das man i h r aufzwang, weil sie garnicht erst gefragt wurde, ob sie es annehmen oder verzichten wollte". Wie zóó voelde tijdens den oorlog, stond alleen. Niet alsof er in Duitsch land niet vele anderen zouden zijn ge weest, die eveneens dachten als Dr. Herzberg. Maar zij kenden elkaar niet. Ieder leefde voor zich zelf op een een zaam eiland, angstig, half verdwaasd, omgeven door een hooggaande zee van gedachteloosheid, domheid en gemeen heid. En zelfs wanneer men liet geluid van die branding had kunnen overstemmen, wanneer het mogelijk ware geweest, teekens te geven aan de gelijkgezinden aan den overkant, zich door hen te doen verstaan wat dan nog? Het lag niet in den aard van Dr. Herzberg om proselieten te maken; hij wist van tevoren, dat er een oogenblik zou aan breken, waarop hij zich zou afvragen: wat gaat het u aan? hij kende zich zelf: als hij ging ijveren voor zijne denkbeelden, zou zijn eigen Ik met ge kruiste armen terzijde «aan staan, toe zien, misschien bijval klappen maar zelf meespelen, nooit ! Zeker, er waren menschen, die daar aan geloofden, daarvoor werkten, daar voor ijverden. Maar zoo meende Dr. Herzberg met ne kleinigheid hielden zij daarbij geen rekening: het fundament ,waarop zij moesten bouwen en waarop niets gebouwd kon worden: de menschelijke ziel. Die was goed noch slecht, maar sinds menschenheugenis was zij zooals zij is: onveranderlijk, stomp, ontoegankelijk voor eiken in vloed. Eeuwen lang had de godsdienst, met middelen, zoo krachtig als er maar denkbaar waren, met methoden, zoo vernuftig als men maar kon wenschen, getracht die menschelijke ziel te modelleeren, haar te bevrijden van haar on verzoenlijkheid, vernielingslust, moord zucht en zoovele andere slechte eigen schappen wat had het gebaat? Voor een korten tijd had men die eigenschap pen kunnen onderdrukken, zij doken altijd weer op, als een kurk, die onder water was geduwd. Indien de godsdienst zoo weinig ver mocht wat zou dan het handjevol menschen vermogen, de piraten van den geest, de intellectueelen of de geexalteerden, uit wie het schreeuwde: het mag zoo niet zijn, liet moet anders worden?" Hoop op een betere toekomst geven zulke beschouwingen niet. Menschen als Dr. Herzfeld haten den oorlog juist daarom het meest, omdat zij weten dat hij niet kan worden uitgeroeid, omdat den tegenspoed uit te nooden; onze kans liep als een golf door een opvolging van kruinen en diepten." Een onbezonnenheid van Al. trok eens klaps een streep door het succes van de familie Jennings. De vader, versoberd en respectabel geworden, was tot rechter aange steld, de zoons hadden advocaten- en procureurs-bureaux. De toekomst waarop zij allen waren blijven rekenen, scheen voor hen open te staan : daar liet onze Jennings zich ver leiden- in een proces voor de rechtbank den advocaat van zijn tegenpartij een verd.leugenaar te noemen. Het tegenwoord bleef niet uit, de pistolen werden getrokken, maar de mannen werden gescheiden. Daarom zou het echter niet zonder een moordpartij afloopen; de eerste slachtoffers waren twee broeders van Jennings; hun moordenaars werden vrijgesproken, maar voorzagen welk lot hen wachtte, wanneer Al. de gelegenheid kreeg zich te wreken. Sinds den dood van zijn broers was hij in een staat van verzet tegen de gansche maat schappij, hij gevoelde zich omringd door een duisteren muur van onrecht en toen hij be greep dat zijn vijanden liet uiterste tegen hem wilden beproeven door hem als dief en treinroover aan te geven, toen koos hij uit zichzelf de andere zijde van de maatschappij en is onder een bende roovers en trein-ophouders gegaan en heeft een regelloos leven geleid, toch niet zonder terug te zien met verlangen naar zijn vroegeren toestand van onschuld. Hij troostte zich met het denkbeeld, dat de mogelijkheid toch niet was uitgesloten van een terugkeer tot de fatsoenlijk doende samenleving. De buit dien hij en zijn jongste broeder hadden gemaakt bedroeg ongeveer 35.000 dollars. Hij was van plan de kostwinning te verlaten en zich in een vergeten hoek te gaan vestigen; reeds voelde hij zich deugdzaam in het vooruitzicht op zijn aan staande deugd.... Toen op een avond, een feestavond, zooals zij althans aan de mogelijkheid daarvan twijfelen. Het pacifisme van de daad haalt de schouders op over een boek als Schnee" Zooals Georg Hermann zich niet zal bekommeren om dat schouderophalen. Want hij schreef het niet om te ge tuigen. Maar om een kunstwerk te scheppen. Als zoodanig moge het ook bij ons worden gewaardeerd. KERNRAMP minimi iiiiiiimiiiiiiii DE INTERNATIONALE PUZZLE Midden Januari 1923. Het gemakkelijkste is 't heden ten dage satyren en afkeurende kritieken te schrijven. De Duitschers doen het op de Franschen, en de Franschen op de Duitschers. De Engelschen f naar weerszijden, al naar gelang de muts staat. De Italianen vooral tegen de Engelschen. De goegemeente tegen den geheelen rommel". Het slechtst komt Poincar eraf; maar de aanvallen tegen hem zijn reeds over het ergste punt heen, en de papieren der Fransche regeering rijzen eenige punten, met het omzichtige beleid waarmede zij de Riihr-kolenmanoeuvre schijnt uit te voeren, en met de iets te dik opgelegde aandoeningen, waarmede Duitschland reageert. De wereld schijnt alweer in twee kampen van gemoedsstemming verdeeld, bijkans evenzeer, als soms gedurende den oorlog 't geval was. Er wordt andermaal propaganda gemaakt, over en weer, gewerkt met redevoeringen en met wat niet al, geacteerd en naar effect gejaagd, met onware berichten gemanipu leerd, evenals vijf jaren geleden. Alles van den kant der eene partij en der'andere, om maar opinie's op hare hand te krijgen. Het is ook bijna weer even moeilijk als toen, om echt van valsch, onwaar van waar, waardevol van waardeloos te onderscheiden. Het publiek doet daar dan ook maar weinig moeite meer toe, is de kluts kwijt, en slikt, maar maakt zich niet druk meer. Over alles schijnt een geest, van onwerkelijk heid te hangen. Bij Duitschland is het teleur stelling, die het zoekt te omhullen met veront waardiging; bij Frankrijk: dreigende zorgen, met strenge preciesheid; bij Engeland: een alles beheerschend verlangen naar rust, "met royaliteit; bij Italië: nerveuse nood, met een streven naar beslistheid; bij Amerika: stille, naïeve verbazing, met onverschilligheid; en bij de wereld in haar geheel: een eindelooze onrust, waarom zij den mantel hangt eener hopelooze apathie. Toch is het»wijzer, zoo weinig mogelijk satyrisch of afkeurend te oordeelen. Niet dat hiervoor te weinig stof zou bestaan. De fouten en onhandigheden, her en der begaan, liggen voor het grijpen, helaas. Bij het volgen van de verschillende phases uit den laatsten tijd, van de voorbereiding, of liever van het gebrek dan voorbereiding der Parijsche con ferentie af, wordt men weer getroffen door de zoo telkens bevestigde waarheid, dat de omstandigheden te moeilijk voor de leiders, of de leiders niet tegen de problemen opge wassen zijn. Soms schijnt een boosaardige kwelgeest als Puck den staatslieden parten te spelen. Maar in den grond is het toch ook een feit, dat iedere staatsman van de huidige dagen, in ieder land, veel consequenter dan de kri tische toeschouwer vaak doorgronden wil, handelt, zooals hij door de belangen en positie van zijn land gedwongen wordt. Zij kunnen voor het grootste deel niet anders. Het ge makkelijkste anders", kunnen nog de Britsche voormannen, die in hun doen en laten het vrijste zijn. Zij zitten op de wipplank, en kunnen naar twee richtingen. Zij staan werkelijk voor alternatieven, als gewoonlijk met de Britsche staatkunde 't geval is; en zullen daarom ook, als gewoonlijk, het gemakiiiiiiiiiiiiiliililililliiilliiiiliiiillimiiimiiiiii men ze alleen in het Zuiden van de Vereenigde Staten kan vinden, een hand hem aanraakte en de stem van een bekende van voorheen hem toefluisterde,dat de politie het hotel waarin hij logeerde had omsingeld. Alsof zij den danspret, waarvan zij vervuld waren wilden voortzetten, dansten de beide broeders met hun feestdos den nachtelijken tuin in en stapten in een toevallige boot, waarmee zij strootnafwaarts roeiden tot zij een smokkelaarsschip ontmoetten.... De kapitein werd overgehaald voort te stoomen in de richting van Zuid-Amerika; de herinneringen van dien tocht zijn echter Al. Jennings steeds doezelig gebleven, want de cognac op de stoomboot mee gevoerd was alle aandacht waard en op andere omgeving werd niet gelet, totdat de kapitein de sloep naar den wal stuurde om den voorraad water van het schip te vernieuwen. Jennings ging met de matrozen mee en hoopte aan land een verfrissching te vinden, ter afwisseling van de eeuwige cognac. Men moest een paar honderd meters door de zee waden eer de oever werd bereikt en voorwaar het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest den zwervenden Jennings aan de kust te zien aankomen, in zijn geteisterd balcostuum: de hoed vol deuken en openingen, de panden van den rok gescheurd, broek en schoenen druipend, betnodderd, verfonfaaid. Maar geen spier vertrok in het gezicht van den Amerikaan in zijn smetteloos linnen pakje die onder de verandah van zijn waardigheid waardig scheen te genieten. Is u de consul hier" vroeg Jennings. Neen", was het antwoord, ik lig hier voor anker." Het was de eerste kennismaking van Jen nings met William Porter, dien de wereld kent onder den naam van O'Henry. W. G. C. B ij v A N c K