S f~*\ TT T T f\ T? TJ> T T T?1 TVT CHl.LlJrLJKlJ.IiJN #lu wnsche Gezantschapsgebouw "t rechts: China, Engeland, Frankrijk, Griekenland, Noorwegen, Nederland, lustraties zijn gedeelten van de Hier worden gereproduceerd: en Polen. tórom moet de stillevehschilder, wil hij veel beqfken, veel van zijn geheim dragen binnen den teinen, bewegingloozen vorm of hij moet in ?ia zwier, die zeker is en smetteloos, de kleur als vrisch gebruiken, en een melodie ons geven, het stilleven alleen de aanleiding was. ? zqa dus onmiddellijk twee soorten van stille vens; die waar de kleur den zwier heeft der ge slaagde melodie, en die waar, door stof in den vorm uit te drukken, wij een innigheid genieten, die alleen ontstaat door langen en vertrouwe lijken omgang. Minder zwierig zal daar de kleur zijn maar van een rijker flonkren vol, als waar de kleur weer na.ar 't eigen huis weerge keerd en daar in stilten en eenzaamheid rijp en rijk geworden als lang-belegen wijn. In die kleur zal het geheim zijn van h3t wassen tot den meest voortreffelijken staat; volledigheid heeft steeds iets van hst ondoorgrondelijke; ge vraagt altijd: waar ving hot aan om tot zulk einde te geraken ?. . . . Hoe rijk was toch het hart, dat aan doode dingen zulk durend leven meegaf op zóó weinig doek ?.... Er is in drie appelen van Suze Robertsen zulk leven, maar is het in het werk van LucievanDam van Isselt ? Wanneer ik het werk in enkele woorden u moest kenschetsen zou ik, zeker naar aanleiding van deze tentoonstelling, zeggen: er is daar veel minder hart dan koele gratie; er is daar een gratie, die gemakkelijk zich geeft, omdat zij niet traag eerst was, toen zij welde uit de innerlijke bron. Het werk is hier meer een aangename conversatie over de schoonheid, dan schoonheid ten eenenmale. Er is te weinig vasthouden van de dingen hier; het penseel kent 's harten haperingen niet. Daardoor ontstaat een eentonigheid, die voor mij een ken merk is van deze tentoonstelling; er is geen winst tegenover vroegere uitingen maar onge twijfeld een verlies al bleef het werk, zóó heet dat beschaafd; maar.... de beschaafdheid kent te weinig schakeering; het oog zag te uiterlijk en draal de niet lang genoeg over de voorwerpen, die het toch moest bezielen, wilden zij wezentlijk voor ons bestaan. Er is hier te veel, met weinig drang en, schijnbaar merkwaardigerwijs, is Lucie van Dam van Isselt in haar specialiteit de witten" juist het armst, in de donkre schilderijtjes is zij beter ! Maar is dit zoo'n merk waardigheid? Wanneer wij aan nemen dat de haastigheid de innigheid over won, en dat is zóó, waar zou zij dat eerder kunnen doen dan juist met die kleur» waar zij zich het meest in thuis gevoelt ? Heiwerk is als een te snel impro viseeren over een bekend thema. Er is hier te veel. P.