UIT H U171G H F D P N r?«KALM EN WAARDIG ^^^^ ? ? ? ? ^^^^ ~ ^^M ? ^^^F ^ ^ ^^^ ^^^r ^^^ ^ ^ 3 ^M n ? _ö_ cfaof van m«»icr1-io_ l^nnnon niof orof»r»oïY irr»1lrjan IIIIIIIIIIIIIIIIIIM'. Stadsinventaris Het Amstelveld AMSTERDAMMERS, den kinder schoenen ontwassen, verzuimen een groote vreugde, als zij niet eens een bezoek brengen aan een der tal rijke Amsterdamsche markten. Neem nu de Maandagmarkt op het Amstel veld. Snuffel daar eens in de boeken, die voor S et. of voor 10 et. of in uit zonderingsgevallen voor ,,5 stuiv." verkrijgbaar zijn. Welk een heerlijke wereld uit 1890 gaat daar voor U open. Loop eens langs de hokken, waarin zielige duiven en ondoorvoede konijnen verhandeld worden, en waar honden van ondefinieerbaar ras van eigenaar verwisselen. En dan de marktschreeuwers: erven van Kokadorus met vaak wonderlijke bespraaktheid, met een wellicht platten maar zeker inslaanden humor. Met goocheltrucjes, die de nieuwsgierig heid wekken en hun binnen weinige seconden een wijden kring van hevig geïnteresseerde omstanders verschaf fen. Let op hoe de sigarenhandelaar met radden tong en woordgetoover zijn kistjes in recordtempo van de hand doet. Hoe standwerkers problematische artikelen, welker nut niemand meer inziet nadat hij ze in handen gekregen heeft, vlot aan den man brengen. Dwaalt tusschen de kraampjes met spijkers en schroeven, met pakjes zaad, met pathefoon-platen en voorbij de karretjes met warme melkchocolade of Berlijnsche Bollen. Straks daalt de schemering en het tafereel wordt eens zoo schilderachtig, overgoten door het schelle licht der electrische lampen en de acetyleenlantaarns. De heele markt wordt een schilderij, waardoor een liefhebber van deze stad en haar eigen aardigheden heerlijk kan dwalen. Film De laatste kus (Tuschinski) JE kunt van Bette Davis houden en je kunt niet van haar houden. Als je van haar houdt, is ,,De laatste kus" een mooie film; als je niet van haar houdt is het een wat onwaaren te lijden. De laatste kus is dan de kus, die de volwassen geworden doch ter de tante (maar in werkelijkheid de moeder) geeft, vóór de dochter in het rijtuig stapt, dat dochter en echt genoot naar het gelukkige huwelijk voert, gelukkig door het offer van de moeder, die afstand van haar dochter deed. Bette Davis' rol is sterk" in dien zin, dat zij met veel energie die oude vrijster-tante speelt, terwijl ze met veel energie laat zien, hoezeer haar hart bloedt. Den Haag Theater der Prominenten ZOOALS Amsterdam de Nelsons heeft, zoo heeft Den Haag het Theater der Prominenten". Daar is de ? muziek-scheppende geest Willy Rosen, wiens slagvaardig en schlagerachtig musiceeren den klankrijken achtergrond vormt voor de vele grap pen, scènes en chansons die er te zien en te hooren zijn. Ook hier is het voortreffelijk pro gramma een kunstige legkaart van humor, zang, dans met een enkele weemoediger noot, die de bekoring er van slechts verhoogt. Een kundig, boeiend gezelschapje voert een revuetje op, waarin humor en sentiment, parodie en muziek allergenoegelijkst vermengd zijn. Hier is ervaring van lange jaren en trefzeker heid gepaard aan origineele invallen en charme. Den Haag waardeert dit optreden en reageert kennelijk luid ruchtig op de kleurige voorstellingen in het Haagsche Diligentia. ER is een staat van menschelijk gedragen, die kalm en waardig" is. Kalm en waardig" kan men zich namelijk uitslui tend gedragen in de buitenlandsche pers. Voordat een volk zich kalm en waardig" gedraagt, is het noodig, dat het bloot staat aan een aanval van of bedreiging door een buitenlandsche mogend heid die machtiger is dan het volk, dat zich kalm en waardig" gedraagt. Kalm en waardig" kunnen eigenlijk slechts zij zich gedragen, wier rampspoed op handen geacht wordt. De Finnen kunnen zich kalm en waardig" gedragen. Doch kunt U zich voorstellen, dat de New York Herald schrijft, dat de Russen te Moskou zich kalm en waardig" gedragen? De Tsjechen hebben zich in hun tijd kalm en waar dig" gedragen. Van de Duitschers, ten tijde van het binnenrukken van Praag, zal niemand het gezegd hebben. Ik vind het altijd prettig, te lezen van een volk, dat zich kalm en waardig" gedraagt. Het hergeeft mij het vertrouwen in de menschelijke natuur. Hier", zoo zeg ik tot mij zelf, hier is nu ein delijk eens een volk, dat niet in angst en onrust en onwaardig heid wegkruipt; ondanks het feit, dat het aangevallen wordt door een zoo overmachtigen tegenstander. Zij gedragen zich kalm en waardig" en genieten, terecht, de waardeering van de geheele wereldpers. Wat mij betreft, kunnen niet genoeg volken zich kalm en waardig" gedragen." En nu is er weer een volk, dat zich kalm en waardig" gedraagt. Het stond in de Engelsche kranten en ik las het aanvankelijk met veel waardeering, totdat er voor mij plotseling geen aardigheid meer aan was: het volk, dat zich ditmaal zoo kalm en waardig" gedraagt waren wij zelf, de Hollanders. En zoodra ,,kalm en waardig" op je zelf slaat, is de heele aardig heid er af. Dan blijkt, dat een kalm en waardig" volk bij het inschenken van kopjes thee van de zenuwachtigheid morst, dat het zijn toetje laat staan, omdat het geen trek heeft, dat het zijn werk niet heelemaal in orde brengt omdat het zijn gedachten er niet bij heeft, dat het met klop pend hart naar bed gaat en met kloppend hart opstaat, dat het de radioberichten uit de lucht vischt zooals een kameleon naar vliegen snapt en dat het zich voelt als een leerling voor zijn eind examen. Kortom, de toestand van kalm en waardig" is een der naarste emoties, die een volk en een mensch kan overkomen. Kalm en waardig" te zijn is een uitputtende geestesgesteld heid, die niemand lang kan volhouden. Het is een voorbode van naderend onheil. En dus heb ik maar een wensch; dat niemand nog ooit van ons zal kunnen zeggen, dat wij kalm en waar dig" zijn. H. B. F. iiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillilimimii schijnlijk verhaal van een vrouw, die een misstap begaat en het resultaat daarvan, de dochter, niet wil laten lijden onder dien stap en dus vrijwillig afstand van haar doet, om als tante" toch weer in haar nabijheid te blijven KLEINE PERIKELEN WIJ hadden altijd gedacht dat in den filmheld iets stak van de kwaliteiten die hij in zijn drie duizend meter gevoel-kus- en -snik op ons tracht over te brengen, en zoo mag ik wel eerlijk zeggen dat ik door Charles Boyer een beter mensch ben geworden, al staat zijn melancholieke glimlach mij nog niet erg, beweert Gisse. Doch wat moet ik nu lezen? In de eerste plaats is mijn held, van wien ik vernam dat hij als soldaat in dienst had moeten treden, na twee maan den afgezwaaid om in Amerika te gaan filmen. In die twee maanden bereikten hem vele brieven die om een bijdrage verzochten voor het goede werk: Le déjeuner de l'Union des Artistes" en ge begrijpt dat dit goede werk hierin bestaat dat vermogende kunstenaars aan werklooze kameraden voor een weinig geld een déjeuner verschaf fen. Mijn held echter antwoordde niet. Maurice gaf duizend francs, hetgeen niet om te duizelen is, maar Maurice schijnt zijn eigen lief dadige organisaties te hebben waar aan hij veel geld besteedt. Doch twee artisten lieten hun kunst broeders zonder antwoord en dus zonder eten. De een was, zooals gezegd, mijn held Charles, zoo goed en melancholiek op het projectie scherm. De ander is de lieftallige oude Mistinguett, aan wier schoon heid Frankrijk zich onder de Karolingers reeds vergaapte en die nationale heldin van Frankrijk had kunnen worden, wanneer deze plaats door een samenloop van omstandigheden niet vele honder den jaren terug door een ander was ingenomen. Ge ziet dat een melancholieke glimlach en schoone beenen nog niet de waarde van het hart bepalen en dat heeft mij zoo melancholiek gemaakt als de glimlach van Charles.... en mijn eigen. Ik her inner mij nog hoe ik hem zag trouwen met een dame die verlamde beenen had gekregen het was niet Mistinguett en die verlamde beenen had ze opgedaan toen ze op een dag wat te haastig naar hem toesnelde haastiger dan Charles zijn arme kunstbroeders te hulp kwam. Charles wilde bij het weer zien na jaren niets van haar weten en ik moet tot zijn eer zeggen: hij wist niets van haar ongeluk. Zij had hem niet twee maanden lang, doch in het geheel niet geschreven. En opeens ontdekte hij de narig heid en schonk direct zijn hart. Doch dit is niet het einde van de geschiedenis. Enkele weken nadat Charles in de Vereenigde Staten was aangekomen, zond hij aan het Oeuvre Tabarin twintig duizend francs voor de lunch van zijn arme collega's. En nu vermoedt men dat Charles gedurende zijn diensttijd eenvoudig zijn post opge spaard heeft om die op zijn gemak in Hollywood te kunnen nalezen. Of dat men hem snel gewaarschuwd heeft dat men in de U.S.A. nogal sentimenteel is en liefdadig, waarop Charles waarschijnlijk met zijn bekenden melancholieken glimlach over zijn hart gestreken heeft en: laat ons zeggen een halven dag salaris afstond aan de hongerige copains in Tabarin. Zoodat ik me dus gelukkig tóch niet in Charles vergist heb.... J. VAN HOORN Meneer Adelbert maakt een zeereis PAG. 14 DE GROENE No. 3268