U1THU1ZIGHEDEN Stadsinventaris Ten Noorden der stad AMSTERDAM heeft geen omt\ geving" het is een axioma, waarmee Hagenaars, Utrechtenaars en andere buitenbewoners den hoofd stedeling trachten dood te slaan. En voor een groot deel hebben ze gelijk. Bosch, hei, zee en strand zijn niet naast de deur. Maar wij hebben het Noorden. Het Noorden begint boven het IJ, en als wij niet in Amsterdam, maar in New Amsterdam of New York zouden wonen, zouden wij er voor overkomen. Nu wij alleen maar de pont of het bootje over het IJ en niet over den Oceaan hoeven te nemen, boezemt het ons verder geen belangst 1ling in. Het moet dan al zijn, dat het zoo hard vriest, dat men er op de schaat sen heen gedreven wordt. Maar ook zonder dat is het den tocht over het IJ, waard. Daar liggen dorpjes, en het hoeven geen wereld wonderen als Volendam en Edam te zijn, langs een dijk te droomen, de kleine houten huisjes zijn groen of geel geverfd, hun kozijnen steken vroolijk af. Roode daken verrassen in het groene weiland en een kwartier buiten de hoofdstad groeten vrien delijke boeren den voorbijganger alsof ze jaren met hem school gegaan heb ben. Hat dorp is voor den bezigen stedeling een bekoorlijk rustpunt in een drukke week, ja, in een drukken dag. Want zoo'n tochtje naar Den lip, naar Purmerend, naar Buiksloot of Monnikendam kost slechts enkele uurtjes. En ge komt terug als een lange reis door de afgelegen streken van den Balkan of Scandinavië. Bussen, bij het Tolhuis, of het bootje en dan de Noord-H allandsche Tram ontsluiten dit liefelijke achter land dat ik allen toewensch als een voorland voor eenige uurtjes rustiek genoegen of een fiksche wandeling. Wie gaat er mee? Film Hotel voor Vrouwen (Tuschinski) DIT is een film van en voor Elsa Maxwell. U kent haar niet? U zult haar kennen na deze film. Elsa, ^^^ ^iiisa /w t> zooals fde artistieke snobs haar in New- York noemen, Elsa is een dikke, kortademige vrouw, die stekelige op merkingen lanceert van het genre: Schiet nimmer een man dood, lieve vriendinnen l Gestorven is hij lang niet zooveel waard, als wanneer hij nog leeft l" Men zou haar een cynische Sophie Tucker kunnen noemen en wie Sophie van dichtbij of van hooren zeggen kent, mag een ontmoeting met Elsa niet missen. Er is natuurlijk ook nog een film rond deze Elsa met een vrouwen-hotel en een massa sophis ticated girls", die elkaar vliegen trachten af te vangen, er is zelfs een schoone debutante, die inmiddels al star" geworden is, als ik mij niet vergis, Linda Darnell, maar Elsa is goed verdeeld over de heele film en zij komt steeds op het juiste oogenblik, juist zooals zij in het dagelijksche leven ook doet. Kameraden van het Westen (Asta-theater) Als de groote theaters volgeboekt zijn of wat al te critisch in hun keuze zijn geweest, dan schiet er nog wel eens een eerste voorstelling over voor een reprise-theater, dat zich dan plot seling in de kolommen der filmcritiek geplaatst ziet. Men zou in zoo een geval smalend van afval" kun nen spreken, als niet de films, waar voor de hooge heeren hautain hun première-neuzen optrokken, vaak beter bleken dan vele super-succes-films, waarvoor wel plaatsing-ruimte aan wezig was. Kameraden van het Westen" is een aangepaste titel van een film, die vroeger .. ..En Jaren gingen voor bij" heette, en 18 jaar na den vorigen wereldoorlog speelt tijdens een her denkingsplechtigheid bij een oorlogs monument in Vlaanderen. Twee riva len uit den oorlog ontmoeten elkaar en de strijd om het Belgische boerenmeisje, thans getrouwd met een van hen, wordt uitgestreden in de tank, die den historischen tocht naar Widows-Island" van 18 jaren ge leden herhaalt. Een origineele Engelsche film van den regisseur Maurice Elvey, dien u waarschijnlijk niet kent en met acteurs, waarvan alleen de naam van de vrouw Marcelle Chantal u iets zal zeggen. Daarom niet groot genoeg voor de première theaters, maar boeiend genoeg om er voor naar het Asta-theater te gaan. U leert dan tegelijk een nieuwe bioscoop kennen. De Cafeteria DE dame naast mij zit er al een half uur met haar kopje koffie en haar man. Tegenover me zitten twee heeren aan een kreeft te peuteren, een beetje onhandig. Rechts van me maakt iemand zijn caviaar-debuut. In een groote ovaal zitten de men schen, midden in zijn de serveer juffrouwen. We kijken naar de drin kenden en etenden aan den overkant. Het publiek bekijkt het publiek. In zoo'n cafeteria merk je pas, hoeveel menschen het interessant vin den om naar zich te laten kijken. Loslippigheden door Mary Dorna .Heer met actetasch1 DIE beruchte Amerikaansche misdadiger was na zeven jaar weer vrijgelaten. Hij was op een slanken Clark Gable gaan lijken omdat de gevangeniskost misschien niet heelemaal gesoigneerd was; dat zal tenminste wel de goede verklaring moeten zijn omdat men als misdadiger met zeven jaar straf niet die lichaams beweging nemen kan die het wel Clark Gable vergund is. Ik weet me nog heel goed te herin neren toen de boef voor zeven jaren, dik en pafferig, het gevang in moest; het was nog een tamelijk vreedzame tijd, zeven jaar geleden, en men nam notitie van dikke misdadigers zooals men notitie neemt van ondertrouw, verlovings-, trouw- en doodsberichten, zelfs wanneer deze niet in een adver tentie zijn aangekondigd doch op een rijtje ergens in de rubriek van een courant zijn opgenomen: Ondertrouwd A. Simpel, oud 51 jaar jonge dochter met B. Niks, oud 50 jaar". Werkelijk pikanter vind ik: Vette misdadiger, met een behoorlijk straf register, waaronder eenige moorden, eindelijk gepakt." Wanneer men in Amerika niet op den electrischen stoel terecht komt en door alle mogelijke relaties van vrienden en kennissen na zeven jaar wordt vrijgelaten, zou ik zulk een loopbaan bijna aanbevelen. De meesten hebben in gedachten al meer moorden gepleegd dan de bovengenoemde mis dadiger bij machte was in werkelijk heid te doen de meesten hebben zoo gehaat, gekropen en gelukkige" families en huisgezinnen voorgesteld, dat zeven jaar ineens, naar mijn ge voel, niet al te veel zou zijn. Aan den electrischen stoel heb ik een hekel, al zijn de delinquenten ook nog zoo gemeen geweest. Op dien stoel is men al geen delinquent meer maar een veroordeelde, die sissen gaat als een electrisch strijkijzer terwijl men bovendien nog een levend mensch is. Maar toch vind ik het ook weer overdreven, dat iemand met enkele moorden en toebehooren op zijn ge weten, elegant en tevreden glimlachend van plan is in een nette auto te stappen, uitgeleid door een gevangenisbeambte en een reporter. Met dien reporter is alles gewonnen, meer nog dan met de goed zittende overjas en de actetasch; hoewel, de actetasch heeft me te denken gegeven. In dit land heeft iemand een acte tasch om er nette acten in te stoppen of kaas en boterhammenworst. Wat mag die misdadiger in zijn actentasch hebben? Acten over de geslaagde moorden, roofovervallen en diefstallen; acten over het gedrag van rechters en gevangenispersoneel? En wat wil hij daarmee doen; mémoires schrijven misschien ? Dat is een ontzettend zeurig gedoe dat nu in de mode is gekomen, ik bedoel de mémoires van den laatsten tijd. Want de schrijver of schrijfster moet dan adem geven aan al het bij elkaar gehaalde materiaal en die adem is meestal van stopverf of van mooigemaakte leugens of waarheid. Mémoi res over het allergemeenste rapaille vinden den meesten aftrek. Schrijf nooit, schrijver of dame-schrijfster, een te tamme mémoire. Verkeer met het vuil van de straat; verkeer, als het even kan, met bovengenoemden misdadiger, die zoo op Clark Gable is gaan lijken. Doch deze eer zal den eersten den besten niet te beurt vallen. Ge kunt on mogelijk naar den super-misdadiger gaan en zeggen: Ik ben het maar", vertelt u eens een beetje, als het kan alles". En toch, zelfs wanneer men deze eer zou ondergaan, geloof ik dat alles erg vervelend zou zijn, zoowel het relaas van den gelegenheids- als van den massa-misdadiger. Het thema zou zijn :?kapot maken" en wanneer ik wel eens kleine kinderen bezig zie dieren te treiteren of alles wat ze in hun handjes krijgen op den grond te gooien, valt me altijd de uit spraak van psychiaters in, dat kleine kinderen, wilden en misdadigers over eenkomende eigenschappen toonen. Maar geen vrees: wilden zijn zoowat uitgeroeid; kleine kinderen worden zoo netjes en met zulk een moeite en zorgvuldigheid opgevoed, dat ze later alleen nog maar aan een of ander baantje denken. En wat er van den misdadiger met de zeven jaren achter den rug is terechtgekomen, ziet men op de hoofdpagina met de prentjes (want dat is eigenlijk de hoofdpagina voor de meeste menschen geworden): Een net stuk heer met het gelaat van een C ark Gable en een actetasch onder zijn arm, bezig zijnde in een auto te stappen. Eigenlijk is deze wereld volmaakt geworden, op enkele cngeriefelijkheden na, die ik niet meer opnoem, omdat die nu werkelijk dagelijks de hoofdpagina van de bladen vullen, in een weliswaar vaak correcten stijl, doch met hier en daar wat wanbegrip en een beetje misverstand. Maar de man met de auto en de actetasch kent geen misverstanden meer, hij heeft ze allemaal betaald, en goedkoop eigenlijk nog, met zeven jaar en een vermageringskuur. Voor hem is de oorlog en misschien de misdaad afgeloopen. Meneer AdeibertBereidt zich aan boord op ^ het ergste voor .'AG. 14 DE GROENE No. 3269