Brouwen en Vrouwenleven Een ontgoochelde vrouw Unity Mitford EN mooie jonge vrouw met een kogel in haar hoofd is een sensatiebericht, maar het is zelden gebeurd dat de combinatie van deze twee dingen op een dusdanige wijze met twee oorlogen gewedijverd heeft om een plaats te krijgen op de voor pagina's van de Engelsche kranten. Dat deze bijzondere vrouw Unity Valkyrie Freeman-Mitford is, de vierde dochter van Lord Redesdale of Redesdale, heeft bij het Engelsche publiek weinig verwondering gewekt. De fami lie Freeman-Mitford, en Unity in het bijzonder, heeft een zeker talent om de dagbladpers van zich te doen spreken, en de geschiedenis van Miss Unity's vriendschap met Adolf Hitler en haar avonturen sedert het uitbreken van den oorlog, bezit een geheimzinnig heid die er haar des te aantrekkelijker om maakt. Tot een zomermiddag in 1934 was er weinig verschil tusschen Unity Freeman-Mitford en de overige rijke Engelsche jonge meisjes die naar het vasteland van Europa gingen om hun opvoeding te voltooien. Blijkbaar ziet dit meisje er bijzonder bekoorlijk uit. Ze heeft den glimlach van een Toiletzeepmeisje en heur haar is als van zuiver goud. Op dien. zomermiddag dan, zoo ver telt de geschiedenis tenminste, was het haar gouden haar dat een bijzon dere aantrekkingskracht op den Duitschen kanselier scheen te hebben. Miss Freeman-Mitford zat in het Osteria restaurant te München. En omdat er verteld wordt dat ze nooit rookt of drinkt, zal ze wel met een glas limonade gezeten hebben toen luitenant Friedrich Brueckner op last van Hitler kwam informeeren wie zij was. Wie ze was? Een soort studente uit Engeland. Of ze ook Duitsch sprak? Ze sprak Duitsch. Of ze misschien mee wilde gaan naar het andere tafeltje om een kopje koffie te drinken? Dat wilde ze wat graag. En daarmee was het begonnen. Van dat oogenblik af regende het uitnoodigingen. Invitaties om naar Berchtesgaden te komen, of naar de kanselarij te Berlijn. Ze kreeg eereplaatsen bij de belangrijke partijcongressen zooals dat in Neuren berg. Ze kreeg officiëele insignes, officiëele auto's en officiëele rozen. Het was alles even heerlijk en Unity Freeman-Mitford, oud twintig jaar, was door dat alles bedwelmd. IN 1935 bleek het dat zij haar ziel verpand had aan het Nationaalsocialisme. Ze schreef een brief die in Der Stürmer, het blad van Julius Streicher, gepubliceerd werd. Ze be schreef zichzelf als een Engelsche antisemiet en zei dat Engeland de ernst van het ,,groote Joodsche gevaar" nog niet inzag. Ze eindigde haar brief met: Engeland voor de Engelschen; weg met de Joden. Heil Hitler!" Als een ietwat overtollig postscriptum voegde ze er nog aan toe: Mijn Jeugd en misdaad in Amerika De veelomstreden, door velen bewonderde film Straten zonder E nde" die op het oogenblik in Theater Royal" vertoond wordt, behandelt een conflict tusschen jeugd en misdaad in de Vereen'gde Staten. De Groene" heef t den Amsterdamschen oud-kinderrechter Mr. G. T. J. de Jongh bereed gevonden, zijn persoonlijke opinie over de sociale waarde van deze film mede te deelen. ER is nagenoeg niets, dat het volksgevoel in een beschaafd land meer kwetst dan de veroordeeling van een onschuldige. De rechtspraak in al haar hardheid en gestrengheid wordt aanvaard, mits.... mits zij met de allergrootste nauwgezetheid en eerlijkheid wordt uitgeoefend. Behalve in totalitaire staten wordt eenige druk van bovenaf op de rechterlijke macht dan ook niet geduld. Het geheele land komt in opstand, indien een geval van een onschuldig veroordeelde aan het licht komt of gesteld wordt. Wij herinneren ons slechts enkele toonbeelden want onze rechter is uiterst voorzichtig en laat liever tien schuldigen loopen dan n onschuldige te veroordeelen. Het is in Filmland echter anders. Daar zoekt men naar middelen om sensatie te wekken en wat is nu eenvoudiger dan een onschuldig veroor deelde ten tooneele te voeren ? En als dat nog niet voldoende trekt, dan legt men er nog een schepje op. Dezelfde min wordt, als zijn onschuld aan het licht is gekomen, niet gerehabiliteerd, zooals in ieder fatsoenlijk land zou gebeuren, maar men smijt hem overal uit en hoewel er niets is gebeurd dat, een ernstige verdenking van moord wettigt de eerste de beste dokter kan terstond verklaren, dat de man niet vermoord is wordt hij weer vervolgd en dreigt opnieuw een ver oordeeling van een onschuldige. Natuurlijk rilt het publiek en straks als het ook aan deze sensatie gewend is, zal men den man voor de derde maal onschuldig moeten veroordeelen. Het publiek moet toch waar voor zijn geld hebben. Zoo hseft Filmstad haar eigen wereld met haar eigen publiek dat onwetend is en rilt raison van zooveel kopeke en met zijn eigen papmenschen op het tooneel, die geen eigen lijke menschen zijn, maar slechts bestaan volgens hun eigen filmwetten. Dit laat ons natuurlijk volkomen koud en wij laten alles in zijn eigen waarde echter onder de nadrukke lijke voorwaarde, dat men er geen valsch etiquet op plakt en niet van menschelijk", opvoedkundig" en dergelijke bombast spreekt. Want 't is slechts Amsrikaansche filmpoespas en het mag slechts onder dien titel worden geïmporteerd. Wij willen ons niet laten verlakken. MR. G. T. J. DE JONGH wensch is dat iedereen weet dat ik een Jodenhaatster ben." Meer en meer werd Unity in de Nazikringen opgenomen, en ze verwierf zelfs een speciaal voor haar ontworpen hakenkruis met de handteekening van Hitler, dat zij steeds droeg. Wat dan ook af en toe tot verrassende resul taten leidde. Toen zij bijvoorbeeld twee jaar geleden, toen zij in Engeland terug was, een wandeling door Hyde Park deed, bleef ze bij een communis tische demonstratie stilstaan om te luisteren. Dit avontuur kostte haar het hakenkruis, en het heeft geen haar gescheeld of ze was in den vijver terechtgekomen. In Juni 1938, gedurende de laatste Tsjecho-Slowaaksche verkiezingen, reed ze Tsjecho Slowakije binnen met kleine hakenkruiswimpeltjes aan haar auto en een hakenkruisinsigne op haar mantel. Het heeft het Engelsche consulaat de grootste moeite gekost om haar uit de moeilijkheden te bevrijden. In het vorig voorjaar besloot Miss Freeman-Mitford naar Duitschland te rug te gaan teneinde daar voorgoed te blijven. Haar kennissen zeiden dat ze oprecht in de toekomst van het nationaal-socialisme geloofde en dat ze wel eens gezegd had dat het zoo heerlijk moest zijn om voor een groot ideaal te sterven. TOEN brak de oorlog uit. Het eerste bericht dat haar ouders van een vriend in Duitschland over haar ontvingen vertelde dat ze in een ziekenhuis lag, zonder dat er commen taar bij gegeven werd. Niet lang daarna stonden er in de Engelsche kranten sensatieberichten dat ze op den dag van haar vertrek zichzelf een kogel door het hoofd had gejaagd in haar hotelkamer te München, en dat er op haar was geschoten toen ze op 9 September in het park wandelde, en dat ze ruzie had gehad met den Führer en een heele scène gemaakt had. Hoe de gebeurtenissen zich ook afgespeeld mogen hebben, in ieder geval is het een feit dat zij onlangs het ziekenhuis te München verlaten heeft om naar de Duitsch-Zwitsersche grens vervoerd te worden in een extratrein. Haar moeder en haar zuster Deborah wachtten haar in Zwitser land op en brachten haar naar huis. Bij haar aankomst in Folkestone moesten Engelsche troepen haar tegen een murmureerende menigte bescher men, en de couranten ontnamen den Finsch-Russischen oorlog de helft van de groote kopletters om die aan haar te wijden. En nu ligt ze in een huis tusschen de glooiende groene velden van Buckinghamshire met een kogel in haar hoofd, en de couranten geven voortdurend berichten over haar ge zondheid. En het publiek vraagt zich af: was het een idylle of een drama tusschen die twee? Of beide?" Wij weten het niet. De wereldgeschiedenis gaat verder. JAMES B. RESTON Een fabel voor groote menschen A ANGEMOEDIGD door hetgeen ze /\ van de puzzleclubs door de radio gehoord hadden, hadden de bibelots op den schoorsteenmantel, rondom een klok geschaard, besloten elkaar ook eens raadseltjes op te geven. Als een boer voor ? 100 100 vogels kocht, ganzen, eenden en kuikens en de ganzen kosten ? 5.?en de eenden j i.?en de kuikens een stuiver per stuk, hoeveel ganzen, eenden en kuikens had hij dan....?" vroeg de klok, vriendelijk maar een beetje uit de hoogte rondziend, want het raadsel was moeilijk en, onder ons gezegd en gezwegen, had hij het óók van een radio-puzzleclub, omdat hij in zijn gewone klokkenbestaan vol strekt niet met veel raadsels in aan raking kwam. De kleine herderin van Saksisch porcelein trok haar fijne neusje in een paar voorzichtige rimpeltjes, om de maquillage niet te beschadigen. Wat een weinig-voornaam raadsel.. ..," vond ze. Waarom zouden we ons in onzen vrijen tijd het hoofd breken over 't geen een boer inkocht? 't Is waar, dat men van mij denkt, dat ik schapen hoedde, maar in de eerste plaats zijn dat poëtische beesten, de lammetjes zijn zelfs bepaald schattig, en dan was dat hoeden eigenlijk nooit iets anders dan een voorwendsel om een aardigen herder te ontmoeten en met hem aan den oever van een murmïlend beekje te gaan zitten. Vandaar het woord herdersuurtje!" En ze keek ondeugend rond. Och kom, dat is allemaal nonsens," gromde de antieke koperen kandelaar. Dat van dien boer is alleen maar de vorm. Man moet door den vorm heen zien naar den kern der zaak. Ik zal eens rekenen ...." En hij begon zacht wat te prevelen. Hoofdrekenen is nooit mijn sterke zijde geweest," zei daarop gichelend de witporceleinen duif. Opstaan, eten, vliegen, inde zon zitten, weer eten, naar bed gaan.. .., dat is een heel eenvou dig rekensommetje. Mijn neven, de postduiven, moeten misschien hun dagen en uren tellen, maar wij gewone duiven doen daaraan niet. Wij zijn ongecompliceerde naturen. En daarom zal ik me voor dit raadsel niet in spannen." De klok haalde de schouders op. Merkwaardig wat men er altijd pleegt bij te sleepen als men het doodgewone eenvoudige antwoord niet weet," con stateerde hij. Je moet alleen maar kunnen rekenen. Nu, ik geef nog twee minuten." Maar niemand wist de oplossing, zelfs het ivoren Chineesje van den hoek niet. Het had zich heelemaal niet in de conversatie gemengd. Waarom doe jij niet met ons mee, Zoon van Han?" vroeg de klok toen de twee minuten verstreken waren, want hij wist dat de Chinees zóó gaarne werd aangesproken. Omdat ik tot de menschen hoor, die liever raadsels opgeven dan raad sels oplossen," antwoordde de Zoon van Han met zijn veelzeggend glim lachje. Geef er dan eens een op," vond coquet de herderin, maar 't moet aardiger zijn dan dat van de klok," liet ze er pruilend op volgen. De klok keek beleedigd, maar achtte het beneden zijn waardigheid iets te zeggen. En daarop sprak de Zoon van Han: Er is iets hier dat weinig geëerbie digd wordt. Zelfs de klok hier naast mij breekt het tel op tel en scheurt het zelfs stuk, wel acht en veertig keer in een etmaal. Wat is het?" Nu werd er niet gepraat; nu dachten ze, geïntrigeerd, allemaal. Zelfs de klok piekerde hard. Maar ze wisten het niet. Dan zal ik het zeggen" besloot daarop de Zoon van Han, zachtjes glimlachend, het is de stilte, die mij zoo lief is !" HENRISTTE LABOUREUR PAG. 12 DE GROENE No. 3272