film va haalde hij zijn onserieuze houding in de Fransche film Mr. Flow". Ditmaal geeft hij den commissaris, die met de opsporing der verdwenen meisjes belast is, een charmante taxi-girl (Marie Déa) tot helpster, die eenige weinig ter zake dienende voorvallen mee maakt alvorens tot de kern der misdaad door te dringen. Zoo beleeft zij een avontuur met een krank zinnigen ex-modekoning met de bekende om slachtigheid van pathologische détails door Von Stroheim gespeeld dat als spannende, maar vol komen losstaande episode in het geheel staat, even als aanvankelijk het optreden van Maurice Chevalier, die ter ontspanning van het publiek eenige, inmiddels populair geworden, chansons ten beste geeft. Dergelijke afdwalingen van het oorspronke lijke gegeven zouden tot voor kort in de ernstige Fransche productie ondenkbaar zijn, al moet ge zegd worden, dat Siodmak ze handig en vrij onop vallend begaat. Eerst tegen het einde, als een ieder in Chevalier en de lieftallige politiespionne een duo voor het happy-ending" ziet, neemt de film haar zwaai naar het dramatische, moet Maurice een tijd lang den valsch-beschuldigde spelen en moet Marie Déa haar bekoorlijkheden in het gevecht brengen om den waren lust-moordenaar te ontmaskeren. Waarna het tévroeg gedachte happy-ending" doorgang kan vinden. In opzet en bouw wijkt Pièges" dus geheel af van wat wij hier als Fransche film hebben leeren kennen. Zij vereenigt verschillende genre's in zich en zij zorgt steeds voor een neutralisatie der drama tische spanningen, waardoor een eindindruk geves tigd wordt, die zoo niet van vroolijken dan toch van ontspannenden aard is. De film laat zich moeilijk tot de amusementsproductie rekenen, daar deze niet bij voorkeur een massa-moordenaar als uit gangspunt van haar intrigue kiest, maar zij durft of wil bewust niet de uiterste consequenties van dit onderwerp aan, dat zij nu veilig omgeeft met afleidende nevenhistoriën en ontspannende zangintermezzi. Robert Siodmak had een moeilijke taak om van dit steeds wisselende gegeven een sluitend geheel te maken en al slaagde hij niet heelemaal, hij maakte toch een interessante en boeiende film, vol verrassingen en ongewone wendingen. EEN geringer resultaat bereikte Raymond Bernard met zijn Cavalcade d'Amour", een film in drie episoden, die tezamen moeten bewijzen, dat door de eeuwen heen het kasteel de Mauprésteeds het schouwtooneel was van ongelukkige liefdes, die hun oorzaak vonden in stand- en geldverschil. In bouw komt deze Cavalcade, die meer liefde doet vermoeden dan zij in werkelijkheid geeft, overeen met Trois Valses" van Ludwig Berger, maar dit maal wreekt zich de tweeslachtigheid. Trois Valses" werd gemaakt van uit een bepaalde houding ten opzichte van het onderwerp, een instelling, die de geheele film door dezelfde bleef. Bernard daaren tegen ziet in de beide eerste episoden slechts de dramatische zijde van de banvloek, die op het kas teel rust (hij laat een minnaar wreed afmaken door de soldaten van den vertoornden vader en een armoedig naaistertje sterven aan liefdessmart) en plaatst zich in de laatste episode plotseling eenigszins spottend tegenover zijn onderwerp, dat dan in een grap eindigt. Bernard excelleerde tot nu toe in het dramatische genre; hij maakte een sterke anti-oorlogsfilm, Les Croix de Bois", een pathetische verfilming van Victor Hugo's Les Misérables" en een in mineur gehouden drama van een buiten-echtelijk kind Le Coupable", maar het opgeven van Cavalcade d'Amour" kon hij niet aan, waarschijnlijk gehan dicapt door den eisch van matigheid in de realisti sche consequenties van het onderwerp. AAN deze nieuwe oriëntatie der Fransche pro ductie ontkwamen ook niet de kopstukken der filmindustrie. Zoo zien wij Pabst in luchtigen toon het probleem van de echtscheiding behandelen in De Heilige Wet", waarin de gedupeerde kinderen uit mislukte huwelijken zich aaneensluiten tot een gezamenlijke actie tegen de echtscheiding, terwijl Duvivier de sfeer van een naieve legende tracht te treffen in La Charette Fantöme", naar het bekende werk van Selma Lagerlöf, dat twintig jaar geleden in de glansperiode van de Noorsche filmkunst als Körkarlen" reeds door Victor Sjöstrom verfilmd werd. Duvivier is te veel realist om in deze poging te slagen, maar tegelijk te be kwaam en veelzijdig vakman om volledig te kunnen mislukken. Toch bevestigt ook hij den indruk, dat de min of meer geforceerde verandering van de PAG. II DE GROENE No. 3273 Fransche filmproductie op den duur weinig kans van slagen zou hebben en dat een volledige vrijheid van den filmmaker ten opzichte van zijn onderwerp een gebiedende eisch is om tot een aanvaardbaar geheel te geraken. De oorlog heeft de verdere ontwikkeling van de nieuwe oriëntatie belemmerd en hierdoor een defi nitieve bevestiging van bovenstaande veronder stelling voorkomen. Een geheel nieuwe situatie is ontstaan en hoe die zich zal ontwikkelen zal groo tendeels afhangen van de activiteit en de snelheid van handelen der staatsinstanties, die thans opper machtig zijn. Het trieste voorbeeld uit den vorigen wereldoorlog is er om hen tot grooten spoed en doeltreffende actie te prikkelen. BI] DE FOTO'S Boven: Michel Simon in Cavalcade d' Amour." Daaronder: Pierre Renoir en Marie Déa in Valstrikken." Onder: La Charette Fantdme" van julien Duyivier. J