UITHUIZIGHEDEN Stadsinventaris De spreeuwen. WEET u eigenlijk, waarom er in verschillende parken en plant soenen van Amsterdam op gezette tijden zwermen van honderden spreeuwen kwetteren en tsjilpen en waarom ze dan plotseling met een geruisen van vederen opvliegen, de avondlucht verduisterend ? Ik weet het niet en mompel iets van zwermen", voorjaar" maar de gemiddelde alge meen on-ontwikkelde stedeling weet er toch ook het fijne niet van. Maar ook zonder dat is het een trotsch gezicht: het doet even denken aan sprinkhanen, want het zijn er veel, heel erg veel. Maar zoolang je er niet onder door loopt is het geen plaag, en dan kun je altijd nog je paraplu opsteken. Wij zijn met stadsdieren niet rijk bedeeld. Musschen en meeuwen, hon den en katten en een enkel paard maken onze fauna uit. De spreeuwen zijn dus een welkome aanvulling en suggereeren in hun, met klompen vogel overrijp geladen boomen, iets plattelanderigs. Als ze in een donkere wolk voorbij de lichtreclames en boven de trambaan ruischen, voelt de Amster dammer zich landman en krijgt hij neiging, tot zijn vrouw te zeggen: Wel Katrien, het doet een deugd over den akker te gaan. Ziede maar, hoe welig de vluchtheuvels staan en hoe berstend vet de modder van de straat is. Beste grond !" De spreeuwen op hun boomen zijn de reisgezelschapvogels tusschen de ingeboren musschen. Zij doen alles mét elkaar en als n opvliegt, vliegen ze allemaal achter hem aan. Het zijn gasten in de stad en ze hebben een voor Amsterdam ongewone neiging om nog laat veel lawaai te maken. En zoo doet het ons veel plezier. Bij de spreeuwenboomen is het eigenlijk de eenige plaats in de stad waar na nen 's nachts nog wat te doen is. Film Valstrikken (Tuschinski) MAURICE Chevalier, verdacht van moord op vier, vijf meisjes, is een ontroerend gezicht. Het wordt ons bang om het hart. Hoe ? Deze vroolijke, vitale chansonnier, die in deze film bankier is en variété-manager, zou in staat zijn, een paar van die allerliefste, Fransche filmsterretjes spoorloos te doen verdwijnen en zelfs zijn eigen verleidelijke, toekomstige vrouwtje met een vreeselijken dood te bedreigen? Hij leerde zijn toekomstige echtgegenoote kennen, omdat zij de politie behulpzaam is, bij het opsporen van den onbekenden moordenaar. En daar bij ontdekte zij, dat het in ieder geval niet Erich von Stroheim is, die als een ex-modekoning haar verrukkelijke jurken om het volkomen daarop be rekende figuur drapeert. En het zijn ook verscheidene andere mannen en heeren niet. Zelfs is het niet de statige buttler uit het statige huis van den ernstigen compagnon van Maurice, waar zich anders op het gebied van ongeoorloofden handel in meisjes nog al het een en ander pleegt af te spelen. Het is griezelig en opwindend. Maar de charme der Fransche filmspeelster wint het van de duistere instincten van gindschen booswicht, die ten lange leste ontdekt wordt. Een schot knalt.. . Een dot van een film !" Het complot der 39 Voet stappen", (Royal) ALS U vijf jaar geleden deze film van Hitchcock gezien hebt, moet U haar weer gaan zien. U zult zich dan weer afvragen, waaraan de film haar suggestieve titel ontleent en U zult weer genieten van deze perfecte film thriller, die alle kwaliteiten van haar literaire soortgenoot bezit: boeiend, ingewikkeld, inspannend en weer luch tig gemaakt door dien niet te even aren Angelsaksischen humor. En als U vijf jaar geleden de film niet gezien hebt, moet U er zeker naar toe, al was het alleen maar om het studio-debuut van Robert Donat mee te maken. Toen hij nog niet kon droomen van Citadel" en Mr. Chips"-successen. Films ver ouderen snel en een film, die in vijf jaren niets van haar eersten indruk heeft ingeboet, kan men rustig tot de klassieken van het witte doek rekenen, wat wij dan bij dezen met De 39 Voet stappen" doen. Tentoonstelling Teekeningen bij van Lier EEN tentoonstelling van twaalf teekeningen kan in formaat niet wedijveren met die in het Rijksmuseum. Maar deze kleine collectie nieuwe teekeningen van Theo Ortmann vindt zijn kracht in de beperktheid. Het zijn aan doenlijk teere teekeningen waardoor heen een huivering van noodlot en onheil gaat. De Oorlog" of Zond vloed" zijn aangrijpend in hun een voud, de afbeeldingen zijn verre van theatraal, maar hebben u wat te ver tellen. We zien hier illusies en hun ruïnes, en toch is dit niet troosteloos. Het zijn sterk persoonlijke getuigenis sen van nooit geschreven verhalen, van verhalen die misschien niet te schrijven zijn. Gaat het zien, en laat u deze verha len zonder woorden vertellen. WOENSDAGMIDDAG in den Raad Door een Gcpcnsionncerde NADAT ik hedenmorgen te kwart voor negen uur reeds gewekt was door het gestjilp van een vogel, besefte ik heel den dag, dat het Voorjaar naderbij gekomen was, hetgeen mij mijn morgeneitje dubbel goed deed sma ken, waardoor ik aan Poeshaar dubbele portie eiwit op haar bordje schonk, hetgeen Poes blijkens haar gesnor ten zeerste op prijs stelde. En na het geurige schoteltje Italiaansche spaghetti met kaas, bruin en knapperig uit de oven te ongeveer half n uur begaf ik mij welgemoed op weg om mijn veertiendaagschen plicht te verrichten van het bijwonen van de zitting van den Raad der gemeente, in welke zittingen ik reeds een gelijk genoegen meen te zijn gaan stellen als de leden van het College zelven, hoewel zij, naar ik aanneem, groo tere f inancieele baten dan ik er van toucheeren. Dit zoude mij echter niet zooveel hinderen, als het mij slechts geoorloofd ware, een sigaar tje op te steken, wat de Bode telken male schijnt te moeten verhinderen. In verschillende stadia van mijn leven heb ik er verschillende voordeelen ontdekt van het feit, dat ik nimmer getrouwd was. Nooit ge voelde ik dit zoo duidelijk als tijdens de woorden van Mevrouw Teeboom Van West, eene communistische Dame met wild achterover gekamde haren die geenszins van plan schijnt de traditioneele, harer sexe toege rekende, schuchterheid in practijk te brengen, wat haar, ik geef het toe, in de raadszaal niet veel succes zoude brengen, tenzij zij ware schoon gelijk de schoonsten der Vrouwen, in de gelijknamige film, die ik diezelfden avond ten troost mij in het Alhambra Theater" ben gaan aanzien, hetgeen zij wat ik met de hand op het hart durf ver klaren niet is. Ware zij echter een teer en liefelijk schepseltje, zij zoude in huilen uitgebarsen zijn bij de strenge woorden van den Wethouder Franke, welke donkere, kordate man met een continu stemgeluid de feilen harer woorden omtrent de kostelooze geneeskundige be handeling in den breede uiteen zette; en zeker bij de niet geheel ter zake dienende beschouwingen van Arts Sajet over de Russische kin dertjes in Moskou, die in snel tempo aan de mazelen blijken te sterven volgens een min of meer officieel boek in roode kaft, in stren ge tegenstelling tot de twaalf jeug digen, die in onze stad door deze ziekte ten grave gevoerd werden, hetgeen wellicht ook samenhangt met de grootte der bevolking van de Sovj et-Russische hoofdstad ver geleken met die van Amsterdam. Wellicht verschillen de links van de tafel van B. & W. uitvoerig zete lende sociaal-democraten en de recht tegenover den voorzitter ge zeten communisten radicaal van meening over de bevolking van Sovjet-Rusland; over de waarde echter der Hollandsche en Amsterdamsche kiezers zijn zij het dunkt mij volmaakt eens. Ook de nazi-ds, de weleer-weleerwaarde heer Ekering, meende zijne nerveuze handen in de zakken van zijn colbertjasje te moeten steken, welk stereotiep gebaar hij telken male maakt, als hij iets op het hart, van zijn Leider, heeft. Doch het antwoord op zijn ongetwijfeld ko misch bedoelde vraag over de moge lijkheid van weigering van een bepaalden steunmaatregel gaf de genoemde wethouder bondig, door te zeggen, dat in dit land van vrij heid" nog heel veel mag, wat mij een goede manier dunkt, om derge lijke demagogische uitingen af te doen, waarop de beide Galicisch uitziende scribenten van het Natio nale Dagblad op de perstribune voor mij, driftig begonnen te pennen. Doch toen het vervolgens aan kwam op eenige adressen over be noemingen en de besprekingen daar over, werden wij met zachten dwang van de publieke tribune verwijderd, daar de Burgemeester een geheime Zitting gelast had, waarbij de jong ste der beide Bodes mij tegen den hartstreek duwde, waarbij zes siga ren in een zakje, die ik zoojuist gekocht had, lek werden, zoodat ik, op den dooienden weg naar huis, wederom de verkwikkende rook van de tabaksplant moest missen. Meneer Adelbert PAG. 15 DE GROENE No. 3273