U1THU1ZJGHEDEN Stadsinventaris De fotografen van den Dam HOEWEL zij op den Dam voor het Paleis fotografeeren, zijn zij geen hoffotografen. Zij zijn Amsterdamsche jongens en ontkennen dat geenszins door hun accent. Zij loopen ijverig achteruit indien gij er aankomt, kijken in hun toestel, maken een knipgebaar en zeggen: Foto meneer?" of Dame?" of Dames?" al naar het uitkomt. Mocht gij meenen, na al wat voorafgegaan is, dat gij er thans op staat, dan hebt gij het mis. Dit was slechts schijnbeweging. Hapt gij, dan moet het nog eens over. En dat ver mindert de aantrekkelijkheid van het gefotografeerd worden. In den kouden winter als wij nu hadden of hebben ? bestaat de attractie heelemaal niet, vandaar, dat de fotografen bibberend wederkeeren met de eerste zwaluwen. Zij zaaien niet, zij maaien niet, zij teren op.. .. ?" Ja, op wie eigenlijk? Op de zes voor een kwartje, of hoeveel het ook kost ? Ik zou liever als schoen poetser dan als beeldende kunstenaar op den Dam mijn brood verdienen, waarbij ik dus de poppenkast al direct uitsluit. Sommigen hunner hebben een wijnkleurige livrei. Uniform geeft ver trouwen van afleveren en scherpe opnamen, vooral van militaire objec ten; dat bewijzen recente processen. Laat U dus kieken al aan-komendeloopen over de waaiervormig gelegde steentjes van Nederland's zoo al niet grootste dan toch grootschste plein. Loop aan, ook als ge het nog eens over moet doen. Het is altijd prettig, U zelf met het been half in de lucht aan te komen zien loopen, net alsof ge al kamerlid of minister of filmster zijt. En ge steunt daarmede onzen kunstfotograaf van heden met of zonder livrei. Want zij zijn gevoelige kunstenaars, althans kunstenaars van de gevoelige laag. Tooneel Het geheim van de Cottage (Beatrix Theater) HET geheim van de Cottage is een dusdanig mysterie, dat we in de zaal hebben zitten griezelen met kippenvel en hartkloppingen. Wat is er huiveringwekkender dan een een zaam landhuisje midden in den nacht terwijl buiten de wind giert? En dat is nog niet alles, want een der spelers is een lijk. In het landhuisje. Het spel van Louis Saalborn als de zenuwarts David Lavering, en dat van Carla de Raet als zijn verleidelijke patiënte, is voortreffelijk, amusant en boeiend. Vooral in het tweede tafereel, dat qua spel het beste is. Julia Cuypers is de bezorgde en bijgeloovige moeder die haar rol goed uitbeeldt. In het twee de bedrijf komen Hans Tiemeyer en Ko van Dijk J r., respectievelijk als politiebrigadier en brutale zwerver de angstige stemming nog spannender en griezeliger maken. Enkele minder goed gespeelde rollen berokkenen het stuk geen noemenswaardige schade. De directeur van het theater, de altijd zoo actieve heer Sellmeyer, heeft een goede keus gedaan met het gezel schap Saalborn-Parser. Het gezelschap heeft een goede keus gedaan met dit stuk. Tenslotte hebben wij een goede keus gedaan met het te gaan zien. Film De dag van morgen (Tuschinski) CHARLES Boyerbeteekent,,liefde" net zoo zeker als Chaplin lachen" beteekent. In deze film met de sympathieke en lieve Irene Dunne gaat het dan ook om de intelligente sfeer van de liefde van twee verstan dige menschen, die samen een der orkanen langs Amerika's Oostkust meemaken, opgesloten ineenhalfondergeloopen kerkje. Wat er alles in deze film gebeurt, met niet heelemaal boei ende vakvereenigingskwesties doet er niet toe. Het prettige is de intelligente teekening van een atmosfeer van twee menschen die in eens erg veel van elkaar gaan houden, een beroemde pianist en een gewoon restaurantbedienstertje. Vrouwen (Alhambra Theater) IK schaam mij, dat mijn uithuizig heid mij eerst thans naar de Vrou wen" gebracht heeft. Wie daar als vriend naar binnen gaat komt nooit te vroeg doch steeds te laat. Wat is dat? Dat is een film waarvoor het woord brillant" een laatdunkend scheldwoord is. U ziet, ik doe mijn best in de Amerikaansche sfeer te blijven. Overigens is het natuurlijk onzin te zeggen, dat het typisch Amerikaansch is. De toestanden wel; maar de vrouwen niet. Die zijn een univer seel verschijnsel. Ik wil niet beweren, dat in alle rijkere kringen de roddel en de liefdesperikelen zoo gemouvementeerd zijn. Maar heel veel scheelt het niet. En de film schept types die bestaan, ook in de Apollolaan, neemt U me niet kwalijk. De vrouw, recht door zee, die haar man liefheeft, meer tenslotte dan haar trots; de vrouw, die hem lief heeft, maar minder dan zijn geld; de vrouw, die hem lief heeft door haar eigen geld; de vrouw, die hem niet lief heeft. Maar: den man. Eigenlijk moest de film, ik zeg het met gekrenkte gevoelens, Mannen" heeten. Maar ze heet Vrouwen". De verleidelijke Paulette Goddard raadt de krachtige Norma Shearer wat zij moet opgeven om de vamp van haar man, Joan Crawford, uit haar onrechtmatig verkregen plaats weg te werken. En al die vrouwen om die handeling heen! Er zijn eenige scènes in, die hoogtepunten zijn, niet slechts voor deze film. En de rest is prima vermaak, als ik zoo tenminste entertainment" mag vertalen. En eigenlijk geef ik met dit al reeds de definitie van de vrouw berhaupt! De 9 Vrijgezellen (City) HOEWEL Sacha Guitry bij deze film als scenarioschrijver en regis seur is opgetreden, vergenoegt hij zich als acteur met een bescheiden zij het ook belangrijke plaats op den achtergrond van waaruit hij, als een soort onzichtbare Schepper, de intrigue dirigeert. Guitry in de film creëert n.l. een tehuis voor oude vrijgezellen, met het doel deze uit te huwelijken aan die vrouwen van vreemde nationaliteit, welke op een rustig verblijf in Frank rijk prijs stellen. Negen vrijgezellen, Sacha Guitry allen boven den huwbaren leeftijd, komen het tehuis bevolken, laten zich trouwen met uiteenloopende nationa liteiten en zouden een rustigen levens avond met het verdiende geld kunnen gesleten hebben, als zij niet in hun ouwemannetjes nieuwsgierigheid plots het plan opgevat hadden hun diverse vrouwen op te gaan zoeken. Hierop heeft zelfs de Guitry in de film niet gerekend, hoewel Guitry, de scenario schrijver, een geestige oplossing klaar heeft en voor zichzelf, als acteur, het happiest ending" (met de vurige Elvire Popesco !) bedacht heeft. Waar uit toch weer Guitry's onbescheiden heid zou kunnen blijken. Operette De dochter van den tamboer majoor (Carré) TOEN het doek opging in Carréom de dochter van den tamboer majoor te onthullen, zat iedereen ge spannen af te wachten, of het meisje intusschen Oma zou zijn geworden. Maar ze had nog geen enkele grijze haar en zag er nog even jong en kwiek uit, was het ook, als bij haar volwassen geboorte in de tachtiger jaren. Nazatensensatiemakers van Offenbach gaan prat op hun onmuzikale creatie van de verjongingskuur, maar de componist was hen ver vooruit: hij verstond de kunst iemand jong te doen blijven en kende de waarde van het spreekwoord, dat zegt dat voorkomen beter is dan genezen Het was een kloek operettefestijn en naarmate de dochter er steviger den pas inzette, wreef men zich de oogen uit. Was dat nog mogelijk, dat de Franschen zoo geestdriftig het Hollandsche operettetooneel oprukten? Hadde Caesar reeds niet iets gepreveld over veni, vidi, vici, de dochter en haar pa en al die gespanbroekte Fransche soldaten, een hél regiment, zouden hun triomphale intocht met dezen slag zin hebben kunnen kenschetsen. De oude rot Kalman Knaack liet prachtige staaltjes hoogeschool-operettedressuur zien en zijn kameraad Johan Boskamp dramatiseerde met de veelbelovende Dora Schrama de her ontmoeting tusschen vader en dochter zoo prachtig uit, dat de tranen van de galerij afdrupten. Het was alles raak en het klonk als een klok ? nu en dan een per-ongeluk-barstje er in en Jules Susan dirigeerde Offenbach's stralende muziek en zijn eigen haardos tot ongekende hoogte, 'n Ouderwetsche avond, waarop men ouderwetsche har ten en ook moderne ouderwetsch kan ophalen. Vermaak Het Kaperschip WILT ge in gemoede een glaasje bier of anderszins drinken, dan is er weer eens een nieuwe plaats om de dorst te lesschen. In Het Kaper schip", dat tamelijk ondergronds om trent het gedempte Rokin vaart, in de Enge Kapelsteeg, die loopt van Rokin naar Kalverstraat, waar ge bij Perry af kunt slaan, is het weer eens wat anders, daar touwwerk en piratenwandschilderingen U opvroolijken en U iets te zien geven. Gij kunt tenslotte niet eeuwig in het zelfde stamcaf blijven en hoe laadt gij op U niet de wereldsche waardeering als gij Uw meisjesvriendin (om niet girlfriend te zeggen) of wel Uw vrouw of ook beiden of wie of wat ook (desnoods den zwager van Uw mans neef zoo gij een vrouw zijt) hierheen mee weet te nemen. Neem dezen goeden piraad van mij aan! Meneer Adelbert fl PAG. H DE GROENE No. 3175