UIT DE KEUKEN DER BEELDENDE KUNSTEN n PIET Wiegman woont aan een zij weggetje van den hoofdweg, die door het dorpje Groet loopt. Het dorpje Groet in het vlakke grasland gelegen vlak achter de zee, ongeveer daar waar de duinenrij overgaat in het Hondsbossche Zeewering, is het Laren van dezen tijd; er wonen schilders, dichters, beeldhouwers. De duinen, beplant met groen en bruinachtig helm, krommen zich moeizaam, het landschap is haast stug en openbaart zijn schoonheid met tegenzin. Hier, aan dit zandweggetje, woont Wiegman, met opzet wat ver scholen in zijn witte huis. Ik ben eigenlijk een werkman van nature", zegt hij. Hij voelt zich buitenman, boer en hij leeft het liefst temidden der boeren. En bovendien is het noodig voor mijn werk, dat ik hier woon; als ik een boer schilder, dan schilder ik hem het liefst in zijn eigen omgeving, niet in het atelier. Dan ben je veel inniger met je onderwerp verbonden, wat licht en omgeving betreft". En verder voelt Wiegman zich hier ver van het drukke Rembrandtsplein, waar hij vroeger zijn atelier had, en waar hij midden tusschen zijn collega's zat allemaal met hun geweldigheidjes". Hier loopt hij niet het gevaar van arrivéte worden". Hier kan hij werken,,zonder pretentie" en hoeft hij geen gekke overdreven onzin over schil deren" aan te hooren. Je mist wel even de stad", zegt hij, maar je went wel. Je isoleert je voor je werk. Je bent je ook niet meer bewust, dat ze aan je denken, en als je dan iemand tegenkomt, die nog wel iets van je weet, en je dat met waardeering zegt, dan doet je dat toch wel weer goed". Hoe ouder ik word, des te gemakkelijker ga ik aan het werk. Ik neem nu genoegen met mezelf en ik weet, dat ze toch niet boven jezelf uit kan stijgen". En zoo woont hij met zijn vrouw en hun drie kinderen buiten-kinderen ver van alles af. Als hij niet schil dert, omdat er geen licht is, of omdat hij geen werk wil of kan doen, gaat hij aan het knutselen. Het belang rijkste van dat werk is zijn pottenbakkerij. In een apart aanbouwt j e van zijn atelier staat een wiel en daar draait hij borden of kommetjes; hij glazuurt en kleurt, of hij werkt in verschillende kleuren klei en in zijn oventje bakt hij de voorwerpen; het is eenvoudig, en van een primitieve schoonheid wat hij maakt. Nu is hij bezig met een nieuwe techniek, met het leggen van mozaiekjes van eigen gebakken steentjes. Hij timmert meubelen, zware stoelen, hij metselde zelf een kachel van oude tegels met een vernuftig ventilatiesysteem, waarop hij erg trotsch is. Hij teekende en bakte tegels, die den gevel van zijn huis sieren en die hij in den schouw in de huis kamer inmetselde. In het wit-steenen atelier laat Wiegman mij later zijn werk zien. Boerderijen, paarse donkere tulpen in een vaas, zatte, gloeiende kleuren, ,,'k Zit in een periode dat ik wil uit die zware kleuren", zegt Wiegman, en hij laat mij een licht landschap zien, een schets" en zijn laatste werk, landschappen in een kleur, die zich uit het zwarte en volle naar het lichte en ijlere wil ontworstelen. Ik ben blij", zegt hij, dat ik weer naar de koppen terug ga, als in mijn Limburgschen tijd", en hij toont mij een meisjesportret met een gedekt rood, met een heftiger blauw en met een teer licht op de vingers van een ge bogen hand. En steeds weer halen zijn stevige handen uit de rijen schilderijen er nieuwe te voorschijn. H. B. F. BIJ DE FOTOS Boven : de schilder Piet Wiegman voor het groote schilderij, waaraan hij reeds vijf jaar, bij tusschenpoozen, werkt; een groot tafereel met typen uit het dorp Groet waar hij woont. Hiernaast: Behalve schilder, is Piet Wiegman ook pottenbakker. Met het ceramiek uit eigen oven staat hij hier voor een zelfgetimmerd kastje, waarin de pronkstukken zijn opgesteld. Onder: P/et Wiegman en Mevrouw Wiegman met het jongste dochtertje in de huiskamer. Net als in Zweedsche huisgezinnen" wordt er in lange winteravonden huisvlijt beoefend. Mevrouw Wiegman ontwerpt, weeft, spint haar eigen wol. Foto's Eva Besny