UITHUIZIGHEDEN Stadsinventaris Het Centraal Station HET Centraal Station is de Centrale Vergissing van deze stad. Toen het toenmalige gemeentebestuur in het vroede onzekere verkeerde, waar dit station te bouwen en er stemmen vóór en tegen een te scheppen stationseiland" waren, heeft minister Thorbecke den hoofdstedebouwkundigen knoop verkeerd doorgehakt en als een immense kurk op den hals der schoone grachten het stationseiland en het station plompverloren in den bocht van het IJ gelegd, waar het nu helaas nog ligt. Denk u in, hoe Damrak, grachten en burgwallen open zouden liggen op het stralende IJ. Hoe wij, inplaats van een tunnelbestudeeringscommissie, een breede brug zouden hebben die zich langzaam zou verhef fen van het Victoriahotel breed wel vend met zware bogen over het IJ, dat niet beleedigd werd door puffende ponten. Hoe men, op den Dam staand, ver in Amsterdam-Noord zou zien, over de golven van IJ en hoe men bij de Schreierstoren de zeewind door de haren zou voelen strijken en het groene Durgerdam en Pampus zou zien lig gen. Hoe de kring der grachten direct op het IJ zou monden en hoe Amster dam zich heerlijk open zou doen aan Amstel en aan IJ. Nu is het de ringlijn, no. 22, die voor i cent u voert rondom het foeileelijke stationseiland, daar waar vroe ger de Oost-Indië-vaarders zachtkens lagen te dobberen en waar men nu heerlijk zou hebben kunnen zeilen. Amsterdam heeft veel verloren toen het zijn Centraal Station kreeg. Film Ergens in Nederland (City) TOEN ik mij opmaakte de nieuwste oorspronkelijke Hollandsche film Ergens in Nederland" te gaan zien, vreesde ik al hoe het zou worden; jan de Hartog in dessous /y Bouwmeester proeve van dialoog: Pa, komt Jan niet thuis met verlof?" Nee Marie, Jan komt niet thuis met verlof". Komt Jan heusch niet thuis met verlof?" Nee Marie, al ben ik een aap, Jan komt niet thuis met verlof". Zoo had ik het me voorgesteld. Een militaire klucht in den trant van Ki-, ka-, komiekerigheid en li-, la-, laffen humor. Maar U hebt kunnen lezen dat het heel anders is uitgekomen. Het is een film van vleesch en bloed, met echte menschen met echte zorgen en echt verdriet. En ook met echten humor. Er zijn grappen die je een dag daarna nog kunt savoureeren; niet van het hoera-type maar van spiritueele allure., De schrijver-mannelijke-hoofdrolspeler Jan de Hartog schreef en is zichzelf en hij deelde Lily Bouwmeester een rol toe, waarin ze als vrouw op de tweede, als actrice op een eerste plaats staat. Het is krachtig, persoonlijk en oor spronkelijk. Ergens" hoort overal in Nederland. Het privé-leven van Elisabeth en Essex(Tuschinski) MET is een groote, romantische gekleurde film en ik zou er niet eens zoo heel erg veel bezwaar tegen gehad hebben, als Elisabeth en Essex hun leven ook maar werkelijk priv gehouden hadden. Bette Davis is een getourmenteerde en tourmenteerende vorstin-en-vrouw en Errol Flynn over wint haar en alle bioscoopbezoeksters met zijn onweerstaanbaar Essex-appeal. Mij kon al het hoofsche leven en de grootsche militaire en andere ge beurtenissen niet zoo imponeeren als enkele oogenblikken uit het priv leven, eenige minuten van een lief desduel tusschen twee menschen, die op zeldzame en onontkoombare manier aan elkaar gebonden zijn. Daar waren snelle wisselingen van stemming, tus schen teerderheid en haat in, die vooral van Bette Davis bewonderens waardig waren. Tentoonstellingen Kunstcentrum ONLANGS is op den hoek van de Weteringstraat en de Lijnbaans gracht een Kunstcentrum opgericht. De twee lichte vertrekken met witgekalkte muren verschaffen expositiegelegenheid aan jonge kunstenaars die nog niet beroemd genoeg zijn om grootsch opgezette tentoonstellingen te houden. Zoo is er momenteel een tentoonstelling van schilderijen en teekeningen van den jongen schilder Han Bolte, die de moeite van het bekijken waard is. Weliswaar grijpt de schilder in enkele schilderstukken boven zijn macht, maar over 't algemeen is zijn werk frisch en met pit. Enkele schilde rijen uit Cagnes en Parijs zijn van Fransche allure. Er is ook een schilderij van het Waterlooplein, dat op het eerste gezicht uit Parijs schijnt te ko men. Er zijn vele manieren om Am sterdam te zien, maar Han Bolte héft het gezien, zooals hij Frankrijk zag. Het Volk" 40 jaar Aan drie eischen dient o.i. een ten toonstelling als deze te voldoen: zij moet interessant zijn, overzichtelijk en men moet er in een half uur uit gekeken zijn. Aan deze eischen voldoet de tentoonstelling ten volle die naast het gebouw van den Arbeiderspers op het Hekelveld, is ingericht ter herdenking van het veertigjarig be staan van Het Volk". Er is heel veel interessant-historisch materiaal (voor een deel afgestaan door het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis"), het geheel is prettig geordend, met leuke vondsten (b.v. de ontwikkelingsgang van een buitenlandsch overzicht" van schier-onleesbare copy tot volle kolom) en men staat inderdaad na een half uur weer op straat met eenige goede herinneringen. De tentoonstelling bevindt zich vrij hoog. Zij is te bereiken per lift of langs een smalle houten trap. De laatste weg geeft U gelegenheid, de groote papier-reserves van den heer Van der Veen te bewonderen. Braakensiek's werk De platen en illustraties door Johan Braakensiek blijven nog tot l Mei te bezichtigen in het oude gebouwtje van het Nederlandsch Persmuseum, aan de Nieuwe Zijds Kolk, gelegen halverwege tusschen Centraal Station en Hoofdpostkantoor. Zij, die 's avonds van het werk willen genieten vinden het oude Korenmetershuisje Vrijdag avond geopend. Publicaties Amsterdam DE Gemeente Amsterdam zorgt voor haar eigen publiciteit. Ze laat het niet over aan officieuze of semi-officieele bewonderaars maar zingt haar eigen lof, overigens met veel goeden smaak en met een over tuigend typografisch en publicistisch inzicht. Mr. Mijksenaar, de stads vreemdelingen-producent, heeft de leiding van deze propaganda onder touristen, industriëelen en toekomstige inwoners. Allerlei gemeente- en andere bedrijven bevelen er, typografisch ge lijkgeschakeld, hunne diensten aan. De teekenaars Sascha en Ruscha Wijdeveld illustreerden en de vele foto's zijn kundig in den tekst ingelascht. WOENSDAGMIDDAG in den Raad Door een gepensionneerd e IK weet nog goed dat ik in '14, toen ik met vacantie was, naar Artis ging om daar de verschillende species der fauna te bezien. Het heeft mij immer verheugd, dat ik nimmer in het huwe lijk ben getreden met de dame, die ik in die jaren en in die vacantie uitnoodigde om naar Artis mij te vergezellen. De hoed, die zij op het zwaar gelokte hoofd een harer voornaamste attrac ties voor mijn toen nog middelbaar gemoed droeg, was weelderiger dan de toenmalige plantengroei in den tuin. In de Serre van de toen zoo geliefde Concertzaal bood ik haar een kopje cacao aan waarvoor zij mij geenszins met woorden noch ook met eenen blik bedankte om mij vervolgens te ver gelijken met den Kraanvogel, met wien ik, volgens haar, eene sprekende gelijkenis vertoonde. Behoeft het be toog dat ik den volgenden dag maar weer geheel alleen met het bootje naar het Kalfje voer, wat mij aan consump tie alleen reeds ? 0.45 scheelde ? En in die Serre komt dan nu, gelijk ik van mijn tribuneplaats in den Raad meende te verstaan, het Bevolkings register en de Burgerlijke Stand dezer stad en waar ik eens met deze dame zat, komen straks de kaartenkasten te staan, waarin ons beider namen, den Hemel zij gedankt echter niet op ne kaart, hoewel zij laatst in de Cinéma voor mij zat en tot mijn ver bazing nog even jong als voor zes entwintig jaar en met net zulk een hoed en even schoon haar, hoewel in andere kleur, gelijk ik duidelijk zag toen het licht weer op ging, waarbij zij mij vriendelijk toelachte hoewel ik niet zeker ben dat zij mij herkende zoodat ik dubbel blij ben dat indertijd die opmerking over den Kraanvogel mij de oogen geopend heeft. Het is anders verbazend hoe vast houdend de Heeren en ook Dames Raadsleden zijn als zij spreken en zich niet laten ontmoedigen door ver laten stoelen en het avondblad lezende collega's, zoodat de Raadszaal na half vier uur, als de kranten hunne vroege edities binnen brengen, meer heeft van een leeszaal, wat ik den Bode zeide, die mij verbood een sigaartje op te steken om de slaperigheid te ver drijven. Het is zoo moeilijk na te gaan of deze geeuwerigheid nu komt door mijnen leeftijd, door het winderige voorjaar of door de Raadszitting, waarin de heer communist Seegers met zijn boos brommende basstem alles van den heer Wethouder Franke af meende te moeten keuren, en waarin Mr. Roosjen zijn lieve stem verhief om de hulp secretarie van Watergraafsmeer voor de Meer-bewoners te redden. Maar ook Watergraafsmeerders zullen hun kinderen moeten aangeven naast de olifanten. En naast de Kraanvogels, want dat vergeef ik haar nooit, al lacht ze ook zoo nog lief tegen me in de Cinéma zonder mij te herkennen. Meneer Adelbert appelleert aan edele gevoelens PAG. 14 DE GROENE No. 3281