UiT.H UIZIQH EDEN Stadsinventaris Grachten ZONDER de grachten zou Amster dam Amsterdam niet zijn. Want de stad is ontworsteld aan het water en aan de modder, en zij dankt haar vorm niet aan de ligging der straten maar aan de schakeering van de grachten. Als het water stil is, weer spiegelen de oude huizen zich er in, dit is geen misplaatste ijdelheid maar waardige zelfbewustheid van die hui zen. Daarom weten de menschen die grachten dempen niet, welk onrecht zij den huizen aandoen. Alle menschen waardeeren de grach ten op hun eigen manier. Heel veel menschen zien ze niet en vinden ze hinderlijk voor het verkeer. Anderen vallen er in. Toeristen laten zich rond varen en fotografeeren. Baliekluivers spuwen jaar in jaar uit kringetjes die altijd weer rond zijn. Teleurgestelden gooien er verscheurde brieven en gouden ringen in, en als ze die niet meer hebben, tranen. Gemakzuchtigen gooien er clandestien kinderwagens, fornuizen en andere dingen in, die niet in de vuilnisbak kunnen. De grachten zijn geduldig en diep. Zeer diep als men de modder meerekent, de modder die scherven van flesschen en scherven van geluk omsluit. 's Nachts liggen die scherven midden in het heelal, want de sterren zijn even diep onder het water als hoog er boven, 's Nachts zijn de grachten op hun mooist omdat ze dan stil en diep zijn. Maar zoodra de menschen er in varen, spuwen of gooien, dan trekken ze rimpels van bezorgdheid. De grachten zijn de toiletspiegels van het Amsterdamsch stedenschoon. En deze spiegels verdubbelen het. Vermaak Bouwmeester-schouwspel Jolijt (Stadsschouwburg) IEDERE avond behelst de StadsI schouwburg het Bouwmeester schouwspel met Kaart en Buziau en tevens het publiek. Het eene wegens het andere, en het andere niet minder wegens het eene. De zaal is vol tot aan de nok, en het tooneel ook, met spelers, girls en machtige decors met lichteffecten in alle kleuren, feeërieke landschappen en verblindende toiletten van klater goud. Men zegt dat het tegenwoordige menschdom niet meer romantisch is. Ho maar. De romantiek viert hier hoogtij, en u en ik vieren mee. Is De verzonken Stad", waar het Amsterdamsche Aquarium een punt aan AAN INZENDERS VAN MANUSCRIPTEN wordt verzocht bij hun bij dragen een gefrankeerd brief omslag met adres van den afzender in te sluiten. Op het adres van stukken, voor de redactie bestemd, vermelde men gén namen van personen kan zuigen, soms niet het summum van de ouderwetsche sprookjesachtig heid die wij buiten de schouwburg hoogstens goed genoeg achten om er onze kinderen mee zost te houden? Goed, we hebben ons laten zoet houden, en eigenlijk was dat wel prettig ook, al zijn we dan natuurlijk geen kinderen. Buziau en Kaart zorgen voor de vroolijke noot. Buziau is de clown, Kaart de meer op het tooneel passende komieke acteur. Vandaar dat Buziau zich zoo graag voor en naast het too neel bevindt. Het witgekalkte gezicht van Buziau is onvergetelijk. Vooral op de momenten als hij het eerste woord van een zin gezegd heeft en zwijgt, het woord herhaalt, en weer zwijgt. Het is het oogenblik tusschen de woorden dat het hem altijd weer doet. Dan lacht de zaal en het witte gezicht krijgt een verongelijkte uit drukking. Geef hem ongelijk.... Film De blinde passagier (City) WAT precies de werkzaamheden van de sleepboot Fortuna" zijn op deze reis over de Donau komen wij niet te weten, maar er is ook nauwelijks tijd over om iets te doen na alle wederwaardigheden, die kapi tein Attila Hörbiger en zijn bemanning meemaken op hun tocht van Weenen, via Budapest naar de Zwarte Zee. Het begint met een komische smokkelaffaire, waarbij een lid der bemanning de Donau ingeslingerd wordt door dezen Attila der sleepbootkapiteinen en dan verschijnt Nicolas von K rmendi, als verstekeling, die om der wille eener erfenis eenige dagen onder water wil blijven, wat bijna werkelijkheid wordt en deze brengt, als hij in Buda pest gepassagierd heeft, de lieftallige Hilde Krahl aan boord, wat onrust verwekt, vooral bij Attila. Dan wordt de kokkin moeder en Hilde komt in haar plaats, de rivaliteit neemt toe en Nicolas von Körmendi koopt, als hij Atilla Hörbiger en Hilde Krahl de erfenis in handen heeft de heele boot op om heer en meester te zijn vooral over Hilde's cabine. Er is nog een brand aan boord, de koksjongen valt in het water en de rortuna" loopt vast op een klip. En als u weet, dat dit nog niet de helft is van alle avonturen, dan zult u wel begrijpen, dat er weinig tijd overblijft om ook nog alledaagsch werk te verrichten. Zooals u ook zult begrijpen, dat op het einde der film de sleepboot van naam verandert. May Time (Corso) WAAR werd oprechter trouw dan tusschen Jeanette Mac Donald en Nelson Eddv in de iilmwaereld ooit gevonden ? En waar vindt men die ouderwetsche aanhankelijk heid tusschen het publiek en zijn helden der dramatische illusie anders dan in de bioscoop? Wie denkt dat May Time" uitgedraaid is na zijn long-run" in Alhambra en zijn zege tocht door de kleinere theaters moet maar eens in Corso gaan kijken vol gende week. Misschien komt hij niet tot het tellen van het bezoek toe, maar laat hij zich weer meesleuren in de tranen-romantiek van Marcia Mornay's tragisch liefdeleven. Do you Remember? Jeanette aan het hof van Napoleon III, haar rijtoer door slapend Parijs, het ongedwongen samenzijn met de studenten, de ontmoeting met Nelson Eddy, liefde op het eerste gezicht en Nelson Eddy en Jeanette MacDonald dan de eerste Meidag, dien zij samen doorbrengen, hand aan hand door het rozenlaantje, elkaar al zingende hun liefde bekennend; Jeanette voor de keuze: liefde of carrière; kiest carrière en trouwt haar impresario John Barrynomore, wederzien van de jeugdliefde op de planken van de Metropolitan Opera en een liefdes scène, die aan duidelijkheid niets te wenschen overlaat, een jaloersche John met revolver en Eddy stervend in Jeanette's arm. Dat is romantiek, die nooit dood zal gaan en dat is lief desspel, dat ten allen tijde de zak doeken in beweging zal brengen in de bioscopen. En daarom zal Corso de volgende week ongetwijfeld weer vol zitten ! Wintersport en Minnebrieven (Rialto) ZOOALS Luis Trenker in zijn vorige bergfihns vocht tegen het graniet, de gletschers en de ver raderlijke bergspleten, zoo vocht hij ditmaal tegen de al te opdringerige dames-touristen, die met valsche voor spiegelingen door een handigen hotel directeur naar St. Florian gelokt zijn. Trenker verliest ditmaal en wel door de verschijning van Carla Rust, een animale schoonheid, die niet aflaat tot de vrouwenhater in een ijverigen minnaar is veranderd en op het einde der film achter haar aanholt op .... ski's. Want dit zou geen film van Trenker zijn als zij niet in bergsport symbolen was verloopen en niet hier en daar de alpen er met de haren Luis Trenker bijgesleept had. En onder ons: dit zijn de beste gedeelten, als Trenker alleen gelaten is met de overweldigende Zwitsersche natuur, ijstreden hakt in een onbegaanbaren gletscher, een wed strijd op ski's aangaat met den trein, of een fakkeltocht door het sprookjes achtige sneeuwland onderneemt om een verdwaalden toerist te zoeken. Om deze scènes is het Trenker te doen en dat hij ditmaal een humoristisch aan loopje noodig had om ze te kunnen brengen, zij hem genadig vergeven. Toerisme Per omnibus langs den Amstel DAT hadden we niet gedacht, dat 'we nog eens de gelegenheid zou den krijgen met een echten ouderwetschen omnibus te rijden. En dan nog wel langs den mooien Amstel naar het Kalfje; dat is een mooiere rit dan die welke het historische treintje verleden jaar op de Spoorweg tentoonstelling maakte. Daarbij komt nog dat de omnibus het authentieke voertuig is waarmee onze voorouders tusschen de jaren 1872 en '83 vanden Dam naar de Plantage reden. Het ding is een beetje opgekalfaterd en de twee oude knollen zijn inmiddels door nieuwe vervangen omdat het anders een beetje veel gevergd zou zijn. 's Middags en 's avonds vertrekt de omnibus op ieder vol uur van de Berlagebrug. Bij het gezellig wielgeratel, een geluid dat de met achtcylinders en Diesels verwenden niet meer kenden, zitten de reizigers vis a vis op de twee lange banken. En zij die het traag voorbijhobbelende land schap meer in vogelvlucht zien willen, kunnen dos a dos bovenop gaan zitten als zij tenminste het smalle gedraaide trapje op durven klimmen. En na op de pleisterplaats Het Kalfje" een poosje getoefd te hebben, gaat het weer terug naar de stad. Als ge op uw oude plaatsje gaat zitten, ziet ge de andere helft van het land schap; en eenmaal aan het reisdoel (het beginpunt) gekomen, kunt ge de nuchterheid van lijn 25 binnenstappen. Nachtbraken Het Sterretje DE sterren zijn de rerjuisieten van den nacht, en voor minder per manent poëtische naturen, uitgefuifde feestgangers, chauffeurs, aapjes en hun plicht verzakende nachtveiligheidsdienders, is er Het Sterretje", aan het Waterlooplein. Van vier uur 's ochtends af is het open. Weinig plaatsen zien er 's nachts zoo verlaten uit als het overdag zoo bedrijvige Waterlooplein. De sfeer van lompen en vodden blijft er in het donker hangen. Maar in Het Sterretje straalt het van licht en van leven, al heeft dit leven dan iets verzopens. Er zitten van branie brallende onverzadigbaren die koffie of worst ver slinden ; er zitten aapjes die hun zwarte lange overjas aan den muur hebben gehangen en er in hun bruine ietwat sjofele pakken ietwat koddig uitzien omdat ze hun hooge zijden ambtshalve opgehouden hebben. Buiten stampen de paarden in de ochtendschemering die nog niet goed wil lukken. Aan enkele tafeltjes zitten eenzamen, mannen die overdag arm zijn en 's nachts niets bezitten. Zij weten noch van tijd, noch van kesumsie, ze grin niken om dingen die ze niet verstaan, ze denken aan niets en verwarmen hun ziel aan het geroezemoes. Telkens worden er kerels die zich niet voldoende weten aan te passen, uitgesmeten, maar even snel komen er weer nergens-vandaan-komenden bin nen. Een man legt zijn op n na de laatste liefdesverklaring af aan een vrouw die geen andere charme heeft dan kringen onder haar oogen die niet meer goed open zijn. Broederlijk naast elkaar zitten mannen die drie uitsmijters met ham eten en oude zwervers die zich de luxe permitteeren van een cadeau gekregen sigaar van vier cent. En naarmate het licht wordt, ver dwijnen deze menschen als sneeuw voor de zon. PAG. 15 DE GROENE No. 3293